Çok bi’güzel Çukurova türküsüdür…
“Ana Beni Eversene…”
Fıkır fıkırdır…
Evlenme yaşına gelenlerin “anlamlı” mesajıdır!
Bi’zamanlar, düğünlerin şah melodisiydi…
“Ha’di kız, kalkıver; iki dönelim pistte…” dedirtecek kadar…
Sıcak, sımsıcaktır…
Merhum Muzaffer Akgün ile Yıldıray Çınar…
Bu türküyü söylerken resmen döktürürlerdi…
Şimdi…
Orhan Hakalmaz, yanık sesi ile “hakkını” veriyor…
Türkünün sözlerini yazan Hasan Turan…
Cumhuriyet’in yetiştirdiği önemli bir öğretmen…
Çocukluğu çobanlıkla geçmiş bir aydın…
Bir dörtlüğü var, o türkünün…
Her izdivacın…
Ekonomi ile ne kadar “sıcak ilişkili” olduğunu…
50 yıl önce bile pek bi’tatlı anlatmış:
“Kilimimiz, halımız var…
Oğul oğul balımız var…
Ay boynuzlu malımız var…
Ah ana beni eversene…”
***
Unutulmaz bi’türkü ile içimizi açtık…
Sözüm ona ferahladık(!)
Bugüne gelelim…
***
Neden, son 10 yıldır bu güzel ülkede?
“Evlenmeler azalıyor, boşanmalar çoğalıyor…”
Mesela…
Yüzde 36’lık boşanma oranı normal mi?
10 yıl içinde evlenenlerin üçte birinden fazlası…
Boşanmak için mi?
Nikah defterine imza çaktı o gençler…
Ne münasebet…
O vahim durumun tek büyük sebebi var…
Ekonomik krizler…
Silindir gibi mutlu yuvaların üstünden geçiyor…
Aslan gibi yuvaları yıkıyor!
Peki, n’oluyor kısa filmin sonunda?
“Çocuklar senin, beyaz eşyalar benim” diyerek…
Pembe masalı noktalıyorlar…
Peki…
Evlenenlerin sayısı neden azalıyor?
Geçen yıl, %12 civarındaydı…
O’nun müsebbibi de ekonomi!
Geçinemeyeceklerini anlıyorlar…
Hayat pahalılığı yüzünden…
Daha başlamadan…
Bitiriyorlar…
İzmir gibi bi’kent mesela…
Boşanmalarda şampiyon!
***
Oğlan’la, kızın ailelerinin hali-vakti yerinde ise…
Pek bi’sorun yok…
Amma velakin…
Gençler, bizzat kendilerini deryalara bırakıyorlarsa…
Vallahi, şu zamanda…
Hiç kusura bakmayın…
İncir ağacı salonun ortasına…
Dikiliyor demektir…
***
Aşağıdaki örneği okurken…
Büyük olasılıkla…
“Aaaa, bunları biz de yaşadık; şükür o günler geride kaldı” filan…
Diyebilirsiniz…
Şu sıralarda…
Bi’yakınımın oğlu evleniyor…
O yüzden “kabus rakamlara” uzak değilim…
Gençlerin ikisi de çalışıyor, maşallah…
İzmir’in uzak ilçelerinden birinde yaşayacaklar…
Anneler-babalar, bi’parça işin ucundan tuttular ama…
Bizimkiler…
Prensipte “kendi yağları” ile kavrulmaktan yana…
Manzara şu:
Evlenmeye niyetlenenlere takdimimdir:
Mobilyayı (Oturma grubu, yatak odası) geçen yıl ayırttılar…
Kaça?
7.250 TL.
Bugün aynı mobilya grubu vitrinde 13.000 TL.
Beyaz eşya (Çamaşır, bulaşık, TV, buzdolabı) geçen yıl parasını ödediler…
Kaça?
7.500 TL.
Bugün o eşyaların toplam etiketi ne?
12.000 TL.
Gelinlik, Damatlık: 4.000 TL. (Pazarlıkla 8.500 TL.’den indirdiler…)
Evin kiralanması, elektrik, su, doğalgaz abonelik; hepsi 4.000 TL.
Nikah masrafı ve kokteyl; indirimli 2.600 TL.
Çeyiz almaya gitmenin masrafı, 1.000 TL.
Davetiye ve nikah şekeri, 500 TL.
Düğün günü aile yemeği, kuaför; 2.500 TL.
Beş günlük balayı (Her şey dahil, geçen yıl parası ödendi) 3.500 TL.
Söz için yapılan masraf, 2.500 TL.
Perdeler, 600 TL.
Mutfak masrafı (kap-kacak), 5.000 TL.
Ne tuttu?
Yaklaşık 41.000 TL.
Şimdi diyeceksiniz ki…
“Kendine güvenen girsin o tatlı yükün altına!”
Valla, pek öyle değil kazın ayağı…
Geçen sene (yani 300 küsur gün önce…)
Aldığınız…
(Ne alırsanız alın…)
Bugün yüzde 100 zamlandı ise…
Aşk, meşk filan…
Duman olup, uçuyor…
Geriye de…
O anlamlı ama ne yazık ki, “eskimiş” türkü kalıyor:
“Ah, ana beni eversene…”
Nokta!
Sonsöz: “Evlenirken kör olanın, evlendikten sonra gözleri açılır! / Anonim…”
Sayfa başına git