Andımız ve hukuk

“Türk’üm…” diye başlıyor.

Doğruluğu, çalışkanlığı, küçükleri sevmeyi büyükleri saymayı, yükselmeyi, ileri gitmeyi, Ata’mızın izinde yürümeyi ve varlığını Türk Milleti’ne armağan etmeyi içeriyor.

“Ne Mutlu Türk’üm…” diye de bitiyor.

Şimdi:

Amerikalı rahip serbest bırakıldı ve bütün yasakları kaldırıldı.

Daha mahkeme karar vermeden arabası hazır bekliyordu.

Daha mahkeme karar vermeden askeri uçağı da hazır bekliyordu.

Mahkeme karar verdi.

Uçtu gitti ve gider gitmez devlet ve hükümet başkanlarının aylarca randevu için beklediği ABD Başkanı ile basın önünde görüştü, elini adamın omzuna attı dua etti...

Şimdi:

İktidar ve yandaşları koro halinde başladılar söylenmeye:

“Gördünüz mü hukuk nasıl işliyor, bağımsız yargı nedir, anladınız mı?” demeye.

Yani “Hukuk var” demeye getiriyorlar.

Pekiyi…

Yine mahkeme uzun bir süreçten sonra (ayrıntılara girmiyorum) Andımız’ın kaldırılmasını içeren yönetmeliği iptal ediyor.

Daha karar açıklanır açıklanmaz aynı koro bu sefer başlıyor söylenmeye:

“Böyle karar olur mu, idarenin takdir yetkisi var, yargı siyasete karışıyor…” demeye.

Bu ne iştir?

İşinize geldi mi “hukuk”…

Gelmedi mi “guguk”…

Böyle şey olur mu demeyin, olur… Çünkü “Yeni Türkiye” budur işte.

Bir zamanlar Ergenekon ve Balyoz davalarının da savcıları idiler…

Pekiyi...

Yazdığım, hukuk devletinin ve hukuk anlayışının ne hale geldiğidir.

Arkadaşların “hukuk”tan ne anladıklarıdır.

Gelelim meselenin kendisine:

Ben ve benim gibi milyonlarca insan “andımızı okuyarak” büyüdük. Kim ne zarar gördü bizden ve milyonlardan?

Hiç…

Ama elimizden geldiği kadar hep bu vatan için bu millet için çalıştık ve her rızkı göze aldık.

Hoş yasaklansa ne olur, yasaklanmazsa ne olur?

Ben ve benim gibi milyonlar, hepimiz bıkmadan usanmadan yorulmadan “andımızı okumaya” devam edeceğiz.

Çünkü:

Biz andımızın içeriği doğrultusunda yetiştik…

Doğruluğu, dürüstlüğü, çalışkanlığı, yurtseverliği, Ata’mızın izinde yürümeyi ve gerektiğinde varlığımızı da Türk Milleti’ne armağan etmeyi şiar edindik.

Son söz mü?

Hem ön söz ve hem son söz:

“Ne mutlu Türk’üm diyene…”