Anneler Günü'nün acı günü

Bugün konuyu romantize etmeden gerçekçi olacağım. En mutlu olduğum yanım iki oğlum. Benim sevgilim onlar. Ne güzel anne olmak… Ama…

Geç evlilik yapan bir arkadaşım çocuk sahibi olamadı, anneliği tadamadı ve çok üzüldü, hep bir yanını eksik hissetti. Hala da üzülür, eksik hisseder… Anneler gününü satış için fırsat bilen, abartılı reklamlar yapan tüm firmaların acaba aklına geliyor mu bu?

Ben kayınvalidemi hiç tanımadım. Çocuklarımın babaannesi babaları on üç yaşında iken yaşamını yitirmiş. Yani bir anlama öksüzdü çocuklarımın babası. Ben daha önce hiç çocuğu olmamış, üvey çocuklarını da (Chris ve iki ablası) benimsememiş, sert,  soğuk, torun sevgisi ve ilgisi de olmayan mesafeli bir üvey anne tanıdım kayınvalide niyetine… Çocuklarımız da doğru düzgün bir babaanne görmediler, o sevgiyi yaşayamadan büyüdüler. Ve sanırım Chris’in anne-oğul iyi bir ilişkileri vardı. Çünkü Chris annesini hep çok özlerdi, hep eksikliğini hissetti.

Ve bir gün bana dedi ki “En son anımsamak istediğim gün anneler günü. Çünkü o gün bana çok acı veriyor” ! O günden sonra benim seçimimle bizim evimizde bir daha anneler günü kutlanmadı!

Bu reklamları yapanlar kaybedilmiş annelere özlem duyanların farkında mı acaba?

Bir öğrencim yazmış: “Yine yaklaştı anneler günü ve başladı duygu içerikli reklamlar. Anneler çok değerli, anne olmak çok kutsal bir duygu ancak ben bu reklamları her izlediğimde sinir oluyorum. Çok şükür mükemmel bir annem var ve ben de annelik duygusunu yaşayabiliyorum ama empati de kurabiliyorum. Annesini hiç görmeyen anne nedir bilmeyen, annesi tarafından şiddet gören terkedilen, çok sevdiği annesini kaybeden binlerce çocuk, yetişkin var bu ülkede… "Bir tek annem olsun bana bir şey olmaz" sloganı ile reklam yayınlandığında, acaba çok sevdiği annesini kaybeden binlerce çocuğun "annem yok ise beni kim bilir ne kötü günler bekliyor" diye düşünebileceğini acaba sırf ben mi düşünüyorum 😔 Ya da anne olma ihtimali hiç olmayan kadınlar ne hissediyordur acaba. Daha önce de defalarca belirttiğim gibi anneler gününün bu şekilde bangır bangır kutlanmasına karşıyım. Kendi sevinçlerimizi yaşarken biraz daha anlayışlı olmakta fayda var”.

Hem öğrencim Nihan’ı bu sağduyulu sözlerinden dolayı kutluyorum, hem de ona yerden göğe kadar hak veriyorum. Tüketici toplumunda, satış ve pazarlama amaçlı yapılan bu reklamlar birçok insana çok zarar veriyor. Nihan’a katılmamak elde değil. Bugüne kadar yetiştirdiğim binlerce öğrencide gördüğüm maalesef bu abartılı, duygusal reklamlara paralel bir sevgi, birliktelik değil annelik.

Bugün günlük hay huy içinde ihmal edilen veya annesi bir çocuğunu açıkça kayırırken diğerini üzen annelerin sayısı sevgi dolu annelerden daha yüksek maalesef. Hem duygusal ayırım yaparken hem de maddi ayırım yapan, mesela bir çocuğunu alıp seyahate giderken diğerini bir akrabaya bırakan, malını mülkünü bir çocuğuna bırakan ve dolayısıyla anne öldükten sonra birbiriyle küsen ve mahkemelik olan kardeşlerin sayısına gerçekçi bir gözle bir bakmak gerek…

Bu kardeşleri direkt birbirine düşüren kim? Maalesef bu reklamlarla romantikleştirdiğimiz analar… tabii çok iyi anneler de var. Evlatlarını ayırmayan, eşit davranmak için titizce bir dikkat içinde olan, sevgi dolu, fedakar… Ancak annesini kaybetmiş veya bir nedenden anneliği tadamamış (hiç evlenmemek, geç evlenmek, rahatsızlık vb gibi nedenlerden) kişilere de saygı göstermiyor bu reklamlar…