MENÜ
İzmir 13°
Ege'de Sonsöz
PAYLAŞ 
Facebook'ta Paylaş
Facebook'ta Paylaş
Facebook'ta Paylaş
Facebook'ta Paylaş
Facebook'ta Paylaş
Asıl en büyük ‘engel’ sevgisizlik!
Mehmet KARABEL
YAZARLAR
3 Aralık 2019 Salı

Asıl en büyük ‘engel’ sevgisizlik!

İster kader deyin…

Dilerseniz, alın yazısı…

Fark etmez…

Hikaye berbattır ama…

Yaşanmıştır…

***

Vietnam Savaşı sonrası…

Evine dönmekte olan bir asker, ailesini telefonla arar:

“Geliyorum ama sizden bir şey rica ediyorum... Bir arkadaşımı da yanımda getirmek istiyorum…”

Annesi, babası; “Mutlu oluruz, tanışmak isteriz” der…

Oğulları, “Ancak, bilmeniz gereken bi’şey daha var” der ve konuşmasını sürdürür:

“Arkadaşım savaşta ağır yaralandı, mayına bastı ve bir kolunu ve ayağını kaybetti… Gidecek hiçbir yeri yok ve O’nun bizimle kalmasını istiyorum…”

Anne alttan alır:

“Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum... Belki, O’nun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz…”

Tek oğulları, ısrarcıdır:

“Hayır… O’nun bizimle kalmasını istiyorum…”

Çaresiz, baba devreye girer:

“Oğlum, bizden ne istediğini bilmiyorsun... O’nun gibi özürlü biri bize korkunç yük olur… Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin... O kendi başının çaresine bakacaktır…”

Oğlan, sinirlenir; küüüt diye telefonu kapatır…

Aradan birkaç gün geçer…

Genç adamın ailesini aradığı kentin polisi…

O anne-babaya telefon eder:

Oğullarının yüksek bir binadan düşüp öldüğünü bildirir…

Polise göre göre bu bir intihardır…

Kahrolan anne ile baba…

Evlatlarının cesedini teşhis etmek için morga gider…

Gözyaşları arasında, “Evet, bizim oğlumuz” derler…

Ancak…

Bilmedikleri bi’ayrıntıyı morgda öğrenirler ve yıkılırlar…

Oğullarının sadece bir kolu ve bacağı vardır...

***

Böyle bi’şi, Türkiye’de yaşanmaz…

Her anne-baba engelli yavrusunu sırtında taşır…

Göremiyorsa eğer yavrusu…

O’nun gözü olur…

Kalbini ver desinler; onu bile verir…

Tek yavrusu kurtulsun diye…

Gözünü kapatır böbreğini hediye eder gönülden…

Okula sırtında taşır evladını; karda-kışta…

Biz milletçe engellimizi yaşatırız…

Gözyaşı dökeriz…

Ancak bi’kusurumuz var…

Bu güzelliği çoğu kez “acıyarak” yaptığımızı açık ederiz…

***

Bugün, “Uluslararası Engelliler Günü”

27 yıldır her “3 Aralık”ta kutlanıyor…

Ne kadar “gönülden” kutlanıyor; tartışılır…

Çünkü…

Her sabah kapıdan çıkarken…

Başımıza ne geleceğini bilmeden adımımızı atıyoruz…

Yani…

Hepimiz birer “potansiyel” engelliyiz…

İncir çekirdeğini doldurmayan olayda bıçaklananların…

Yan baktı diye…

Ayaklara kurşun sıkıldığının…

Kaldırımda otomobilin altında kalanların…

Belediye otobüslerinin bodoslama kalabalık durağa girdiği…

Hatta…

Bahçeye dalıp, yatak odasında durabilen kamyonları gördüğümüz…

“Saldım çayıra, Mevlam kayıra…” diyebileceğimiz…

Bir süreçten geçiyoruz…

***

82 milyonluk Türkiye’de…

Ne kadar engelli var; onu bile bilmiyoruz…

En son, iki yıl önce…

Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı…

Bu sayıyı “5 milyon” civarında olarak açıklamıştı…

Neredeyse her 100 kişiden “yedisi” engelliydi, o tarihte…

Ve nüfusumuz 80 milyonun biraz altındaydı…

Peki, şimdi ne kadar?

Bilen yok…

***

Bitiriyoruz…

Bi’bilge dostum şöyle demişti:

Bir engelliye kendinize göre yardım etmeye kalkışmayın…

O’nun size yönlendirmesine fırsat verin…

Bi’tane daha…

Kibarlık yapacağım diye, günlük konuşmanızın dışına çıkmayın…

Örneğin, tekerlekli sandalyedeki engelliye…

“Nereye gidiyorsun?” ya da görme engelli birine…

“Görüşmek üzere…” demenizin bir sakıncası yok…

Aklınızda bulunsun diye…

Nokta…

 

Sonsöz: “Güzellikleri sadece engelsizler için değil, engelliler için de isteyin… Çünkü, en büyük engel sevgisizliktir! / Anonim…”

Yorum Ekle
Yorumunuz gönderildi
Yorumunuz editör incelemesinden sonra yayınlanacaktır
Yorumlar
 ali çelik
 4 Aralık 2019 Çarşamba 16:01
sözkonusu engelli bireyler olduğunda bu konuda en duyarlı belediye başkanı abdül batur'dur. yıllardır narlıderede kıt imkanlarla çok güzel şeyler yaptı, konak'ta başlayınca ilk projesi yine engelliler için oldu, hakkını teslim edelim. umarım tunç başkan da birşeyler yapar.
Yazarın Diğer Yazıları
Sayfa başına gitSayfa başına git
Masaüstü Görünümü  ♦   İletişim  ♦   Künye
Copyright © 2024 Ege'de Sonsöz