Bir kişi anlar o da bana yeter

İoanna Kuçuradi’nin dersindeyiz. Anlatıyor. Anlattıklarını takip edemeyenler itiraz ediyor. Hoca itiraz edenlere dönerek, “böyle anlatacağım,” diyor ve ekliyor; “Bir kişi anlar, o da bana yeter.”

Mesaj çok netti; Anlattıklarını anlamıyorsak, felsefeyle uğraşmaktan vazgeçecektik.

Felsefeyle düşünmek üzerine, İoanna Kuçuradi’nin derslerinde öğrendiklerimin etkisiyle kafa yormaya başladım.Bildiklerimle vedalaştım. Soru sormak nedir? Bir mesele nasıl ele alınır? Bir soruna farklı açılardan nasıl bakılır? Bir meseleyi kendi bütünlüğü içinde görmek nasıl mümkündür? Sübjektif yargıya mesafe nasıl korunur? Dünya problemleri ve insanlık meseleleriyle hemhal nasıl fikir yürütülür? Ve benzeri soruların hariminde düşünceme yön vermeye çalıştım.

Kaç kişinin anlayacağına değil de ne anlayacağına odaklanınca, Öteki ile ilişkiyi sahici ve değerli kılana hizalanıyor, insan.

Bu vesileyle değinmek istiyorum; Öteki, “Ben” olmayandır. “Ötekileştirmek”ten zuhur eden “öteki” saçmalığı benim sözlüğümde yok.

Öyle yazanlara bir itirazım yok fakat herkesin anlayacağı gibi yazmaktan hoşlanmıyorum. Herkesçe anlaşılır olanı herkes birbirine anlatsın. Bana ne!

Yazmaya değer bir meselesi varsa insan yazmalı, diye düşünüyorum. Elbet de roman, öykü, şiir yazanları kast etmiyorum. O alana eleştirmenler bakıyor.

Ve yazının tahakkümünden illaki uzak durmak gerek.

Zaman zaman ifade ediyorum; “Budalalarla ciddi konuları konuşmamak lazım.” Ne var ki yazdığım metnin budalalar tarafından okunmasına engel olmam mümkün değil. Okuyorlar ve yazıya bulaşıyorlar. Niyet laf sokmak, saldırmak olduğundan, bir fikri eleştirmelerini beklemek abesle iştigal.

Okuduğu metni anlamadığı için yazarın milliyetini sorabilen kifayetsizler tarafından okunuyor olmak aslında yazar için tam bir handikap.

Sonuç olarak, yazının haysiyetini korumak için, kelle hesabından uzak durmakta sayısız yarar var.

Mesela, insanın değerini yok sayan siyasetçi kelle hesabı yaptığı için siyasal yaşam yerlerde sürünüyor.

Ha keza, insanı tüketim nesnesi kitle unsuru olarak gören kapitalistler yüzünden gündelik hayat metalaştı. Öyleki sağlık ve eğitim bile ticari faaliyete dönüştü.

İnsanlık meselelerine insanın değeriyle mütecanis bakmak, insani olandır.

Ve benim meselem, insanın değerine dair olanı yazmak.

Onu da bir kişi anlasın, bana yeter.