Siyasal gelişmeler malumunuz; yeminli AK Parti sevenleri ve beyin lopları doğuştan devre dışı kalmışlar haricinde, hal ve gidişten memnun olan yok gibi. Keza ekonomide de. Malı/ihaleyi götürüp deveyi havuduyla (semeriyle) yutanlar, yandaş havuzlarda çamur güreşinden para desteleyenler mutlu mesut! Haliyle onlar üzerlerine alınmasınlar.
Lakin çalışarak çabalayarak üretim yapma, artı değer yaratma gayretinde olanların vay haline.
Türkiye İstatistik Kurumu verilerine göre, ekonomik güven endeksi yüzde 14,8 düşüşle 71,46'ya gerileyerek, verinin hesaplanmaya başladığı Ocak 2012'den beri en düşük değeri almış…
İhracat 2016 yılı Ocak ayında, 2015 yılının aynı ayına göre yüzde 22 azalarak 9 milyar 597 milyon dolara, ithalat yüzde 19,7 azalarak 13 milyar 358 milyon dolara inmiş,
Dış ticaret açığı yüzde 13,4 azalarak 4 milyar 343 milyon dolardan 3 milyar 762 milyon dolara düşmüş.
Komşu ülkelerle yaşanan siyasî problemler ve çatışmaların ihracata vurduğu darbe 4.5 milyar dolar kayıp ki, ayıptır söylemesi, rakamları telaffuz etmekte bile zorlanıyorum, ihracat yapanlar ne yapsın!
Şangay'daki G20 zirvesi öncesinde yayınladıkları küresel ekonomiye ilişkin bir raporda küresel ekonominin daha da zayıfladığı ve ters şoklar karşısında fazlasıyla kırılgan durumda olduğunun altını çizen IMF’e de dalarsak… Dünya şah, biz şahmeranız anlayacağız.
Bu kadarlık özeti yazarken bile içim darlandı ki, bu aralar her şeyden, her sebepten hafakanlarla dans halindeyim, o da ayrı. Bu yüzden kendime talimatım var: Kendine iyi haberler bul. Ne yap ne et, iyi yazılar yaz. Hiç olmazsa köşenden arada bir iyi şeyler attır! Madem ekonomiye merak sardın, git Fuar’a, yılların Modeko’suna, hem görsellik yaşa, hem ‘bu şehirde iyi şeyler de oluyor’ morali bul.
Böyle dedi içim, gittim.
Geçen yıl bu zamanlar kente/ekonomiye kazandırılan, açılışında bulunduğum Fuarİzmir’e ikinci gidişim. Buca’da evimden çıktım, minibüsle Şirinyer İzban’a, İzban’la da üç durak ötedeki aktarma alanına indim. Üç durağı İzban’la 3 dakikada alırken, Semt Garajı’ndan kalkan ve Fuarİzmir’e giden aktarmayı 20 dakika beklemek zorunda kaldım. Neden diye sordum, ‘öyle’ dediler.
Modeko’yu Kültürpark’ta da defalarca ziyaret etmiş biri olarak en başından söyleyeyim, çok daha başarılı buldum. Her anlamda çağdaş, son derece ferah feza dizaynıyla, görselliğiyle, temizliğiyle, gerçekten gözü de gönlü de açan bir düzenlemeyle karşılaşmak, bu aralar hiçbir şeyden haz etmeyen beni bile mutlu etti. Uzun bir dolaşma, inceleme/fikir edinme, birkaç bahçe mobilyasını ve aksesuarını gözüme kestirme faslından… Yorgunluğumu bina içindeki şık kafeteryalardan birinde atma konforundan sonra… Şunları da paylaşmak gerekiyor.
Fuarİzmir’e toplu ulaşımla gitmek isteyenlerin en fazla tercih ettiği sanırım İzban. Hangi durakta inileceğini sormak zorunda kalmamak, ayrıca bilene bilmeyene bir kez daha fuarın o bölgede olduğunu duyurmak/çakmak için; durağın ismi ‘Semt Garajı/Fuar’ olarak değiştirilemez mi? Anons sisteminden yararlanılarak, durak isimleri seslendirilirken, o an hangi ihtisas fuarı varsa, o fuarın adı geçiremez mi?
İzban’dan indikten sonra otobüslerin kalktığı Semt Garajı’na yöneliyorsunuz ya; işte orada da Fuar’a hangi otobüsün kalkacağını sormak zorundasınız. Oysa çağdaş bir tabela ve otobüsün hangi saatlerde kalktığını gösteren bir yazı, bu gereksiz alaturka arayışa şıp diye çözüm bulabilir. Kanımca o fuara yakışan da budur.
İhtisas fuarlarının özelliği, profesyonel alıcıları buluşturmak; tamam da gelinlik gibi, mobilya gibi her kesimin ilgisi çeken fuarlarda bir ayrıcalık yapılamaz mı? Giriş ücreti olarak Gelinlik Fuarı’na gelen ziyaretçilerden 20 lira, Modeko’ya gelenlerden ise 10 lira istenmesi fazla. Bu ücretlendirme, bu fuarlar Kültürpark’ta yapılırken ‘elini kolunu sallayanın kuru kalabalık etmemesi’ adına doğru kabul edilebilir belki ama emek sarf edip para verip Fuarİzmir’e kadar gelmiş insanlara caydırıcı bir haksızlık. Benim gözümün önünde dört kişi, 10 lira ücreti öğrenince geri döndü. İki genç kız, ücreti kredi kartıyla ödeyip ödeyemeyeceklerini sordu, hayır cevabını alınca, yanlarında para olmadığı için ayrılmak zorunda kaldı. Profesyonel ziyaretçiler için o paranın bir önemi yok, kaldı ki firmalar muhtemel alıcılara fazlasıyla davetiye gönderiyor. Evine, yazlığına mobilya bakmak isteyenlere, ya da gelinlik damatlık için bir fikrim olsun diyenlere makul, dar bütçesini sarsmayacak bir ücret belirlemek, o fuarları kuru kalabalığa teslim etmez, korkulan olmaz diye düşünüyorum. Çünkü Fuarİzmir ‘hadi gidip bir turlayalım’ denecek bir güzergahta değil. Üstelik gitmek için baya bir zahmete katlanmak gerekiyor.
Zahmet diyorum, çünkü Semt Garajı’ndan kalkacak otobüs için gidişte 20 dakika, dönüşte ise yarım saat otobüs beklemiş, orada bekleyenlerin eleştirilerine tanıklık etmiş biriyim. Otobüs durağında kalkış saatleri ile ilgili hiçbir bilgi olmaması, özel araçla gelmediysen, taksi haricinde kullanabileceğin tek aracın otobüs olması, bence bu modern fuarla hiç örtüşmüyor. ‘Monoray’ yapılıncaya kadar, hiç değilse ihtisas fuarları döneminde Semt Garajı’ndan sürekli gidip gelen bir ring düzeni oluşturmak, hiç de zor olmasa gerek.
Ben görmedim ama özel araç sahiplerinin henüz inşaatın sürdüğü otoparktaki tozlanmaya dikkat çektiklerini de belirteyim. Binaya girer girmez genzi/burnu yakan inanılmaz yoğun toz kokusunun asansörlerin iniş çıkışıyla fuayeye taşındığı da aşikar ki, fuardan dışarıya çıkınca uzun uzun derin nefeslerle taze hava alma ihtiyacı duydum.
Ziyaretimi bitirip döndükten sonra MODEKO’yu düzenleyen Efor Fuarcılık’ın Genel Müdürü, sevgili arkadaşım Nuray Eyigele İşleyen’i aradım ve fuarın yüz güldürüp güldürmediğini sordum haliyle. Sesinin tınısından belliydi zaten sonuç, sözleri de bunun sağlamasını yaptı. Türkiye’deki ve dünyadaki durgunluğa rağmen, katılımın yoğun olmasına, daha da önemlisi katılımcıların rekor düzeydeki satışlardan/bereketten dolayı memnuniyetlerine, onlardan daha fazla sevinmiş bir Nuray vardı telefonda. ‘Bu ekonomik durgunlukta herkesin meyve almasından, Fuarİzmir’in yerli/yabancı katılımcılar tarafından beğenilmesinden, Modeko’nun bir kez daha yüz akıyla sonuçlanmasından’ dolayı, ağzı kulaklarındaydı. Ve sesi, anlattıkları, çizdiği pembe tablo.. İyi haberleri ne kadar çok özlediğimi bu vesileyle yeniden duyumsamak içimi bursa da… Bana da iyi geldi, mutlu etti.
Emeği geçen herkese… İyi bir şeyler olsun diye kent adına, ülke adına çırpınan, sahiden de çok yoğun emek/çaba gerektiren fuarcılığı bu kentte sağlamlaştırmak için mesai harcayan İzmir Büyükşehir’e, İzfaş ekibine sağolun diyorum naçizane…
Sayfa başına git