Hayattan sıfırlar!

Müzik Önerisi: Kocaman SIFIR - Peyk

Yine kendim, yine ben…Ve yine içine gömüldüğüm güzel hiçlik…

Sordum:

Hayatındaki sıfırlara dönüp bir baktın mı?

Sorunuzu anlamadım, lütfen tekrar eder misiniz? Sıfırdan kastınız nedir?

…

Hayat akıp giderken, senin seyirci kaldığın bir olay mesela. Bir sıfır.

Herkes koca koca adımlar atarken kararsızlıkların arkasına sığınıp senin yerinde sayman. Bir sıfır.

Şikâyet etmeyi bırakıp harekete geçmediğin ve en ufak bir çaba göstermediğin her koşul. Bir sıfır.

Yaşamın baş döndürücü akışında yüklendiğin her ilave iş güç sorumluluk karşısında kendi cebine koyamadıkların, kendine katamadıkların, hayattan karşılığını alamadıkların…

Hayır diyemediğin durumlar. Bir sıfır.

Egona yenik düştüğün için yenilgilerden düşüp yerden kalkamadığın her an.

Bu sıfırların müptelası olanlar var. Yenilgileri alışkanlık haline getiren pehlivanlar gibi güreşe doymuyor bazısı.

Halbuki yenilgi onurlu bir durum. Mücadele etmenin kaybetmiş hali olsa da bir sonraki mücadele için çok fazla ders barındırır içinde. Her bir yenilginin eğitici bir yanı var…

Anlamak istersen, bir sonraki mücadele için hala GÜCÜN var mı?

Bir sonraki kavgan için CESARETİN var mı?

Bir sonraki raunt için önceki hatalarından DERS aldın mı?

Kendini en çıplak halinle yargılayabildin mi? Çıplaklık dev aynasından daha korkutucu değil mi?

Kimisi zaferin yenilgilerle kazanıldığını söyler. Kimisi ise kabullenmedikçe yenilginin olmayacağını.

 Zafer için kaç yenilgi gerekli peki?

Tek başarısızlığın denememek olduğunu söyleyenler, kaç defa daha denemek gerekiyor başarısızlığın hakkından gelebilmek için?

Vazgeçmek de bir başarı olamaz mı bazen? Olmuyorsa, gerçekten kaç defa daha ısrar etmeli insan oldurmak için?

Zafer veya yenilgi artık savaşmak istemeyenlerin umurunda olabilir mi sizce?

Hangisine inanmak istersen o gelip bulamaz mı seni?

Belki kaybettiğini sandığın noktada pek çok şey kazanmışsındır. Belki de dünyaları kazandığını düşündüğün baş döndürücü zaferin senden neler götürmüştür bilebilir misin?

Halil Cibran ne güzel demiş…

Yenilgi, yenilgim…Benim ölmez cesaretim.

Sen ve ben birlikte güleceğiz kasırgayla,

Ve ikimiz mezarlar kazacağız içimizde ölenler için!

Şevkle tutunacağız güneşe, Tehlikeli olacağız…

Duygularımız değişebiliyor, insanız işte bugün beyaz dediğimiz yarın gözümüzde kararabiliyor. Yanılgılarımızı yenilgilerimizi görmezden gelebiliyoruz. Yenildikçe belki de kendimizden vazgeçiyor boş verebiliyoruz. Belki de tüm yenilgilerimiz yenilmek istediğimiz için.

Belki de sadece sebep arayışımızdır bu sonu gelmeyen yenilgi silsilesi, boş vermişlik duygusuna karşın kullanacağımız çok daha güçlü bir suçlama!

Başarı insanı parlatır, yenilgi ise kamçılar derdim eskiden. Şimdilerde yenilginin de tadı kaçtı…

Oğuz Atay’ın dediği gibi: “sonu nasıl gelirse gelsin, yorgunuz artık yorgun ve isteksiz…Zafer ya da yenilgi aynı anlama geliyor…Artık savaşmak istemiyoruz”

Bize haksızlık gibi gelen hayatın sıfırlarından biri yenilgi.

Öfkelendiriyor ve sağırlaşıyoruz. Umutsuz hissediyoruz ve körleşiyoruz. Gelen her türlü darbe ve yenilgi belki de anlamak istemediğimiz mesajını sürekli yeniden göndermeye tasarlanan hayattandır.

Mesaj hayattan sıfırlar…Anlam yüklemeye boşverdiğimiz…