Halk terimleri, tıp terimlerini altüst ediyor. Genç doktor, yaşlı adamın “imanım ağrıyor “demesini anlamamış, adamı bunak sanmış. İman tahtasının arkasındaki kalbinin ağrıdığını anlayamamış. Günümüz yaşamından imanımız ağrıya tiryaki oldu. Her yanım, sol yanım, her anım, dumanım, dermanım, fermanım ağrıyor.
“Bulutsuzum ne yağmur var, ne de kar
Dere yatağında toz-toprak akar
Şeyhülislam makamında sahtekar
İmanım ağrıyor, imanım benim”
Mustafa Aslan’ın imanım için anlatımı da bu dizelerde güzelleşiyor.
Yaşadığımız dünyanın ekolojik dengesinin bozulmasından, imanımızın ağrıları hızlandı.
Doğal yaşam sürecine müdahale arttıkça imanımızın ağrıları çoğaldı. İnsanın içi ağrır mı, ağrıyor işte.
-İyiliğe gücü yetmeyenlerin kötülük yapmasından,
-Gönlümüze salınan korkulardan,
-Metronun, duble yolların, otobanların ve kaldırımların PARELEL YAPILANMASINDAN,
-GDO‘lu yiyecek ve içeceklerden,
-Şehrin ve insanların arabeskliğinden,
-Trafikten, gürültü ve görüntü kirliliğinden,
-İlim yaptığını sanıp, bilimi karalayanlardan,
-Pazardan alınan 10 liralık gözlüğün gözümüzü ağrıtmasından,
- İnsanların nefisleriyle ruhları arasındaki kavgadan,
-Dini, imanı para olanlardan İMANIM AĞRIYOR.
Dünyanın başı ağrıyor. Bizim imanımızın genişliği kaç kilometre kare olursa olsun, yetemiyoruz.
Çalışmaktan imanımız gevriyor. İman tahtamız, deneme tahtası, bazen tavan, bazen de taban tahtası oluyor.
Hepimiz biliriz,
Ney kendinden çıkan sesleri bilmez. Gerçeklerin daima bu kadar sakin olduğunu da göremez. Ama gene de bizim imanımız ağrıyor.
Sayfa başına git