Hayat bir yolculuk…
Doğar doğmaz ebe annenizin kucağına getiriyor…
Alnınızdaki yazı doktor reçetesi gibi…
Kargacık-burgacık değilse…
El bebek büyüyorsunuz…
Sonra…
Hayatınızı birleştirmek için…
Anneniz gibi bir kadın aramaya başlıyorsunuz…
Buluyorsunuz ama…
Annenize benzeyen kızı, bu kez anneniz O’nu sevmiyor…
Çoluk-çocuk sahibi oluyorsunuz…
Sonra yaşlanıyorsunuz…
Ve ölüyorsunuz…
Bayramdan bayrama gelip, size bir Fatiha okuyorlar…
Belki…
Birkaç damla da gözyaşı…
***
Oysa…
Hayat sizin öğretmeniniz olsaydı…
Yaşar mıydınız?
Kendi hayatınızdan başkasını…
***
Demek ki…
Hayat yaşla değil, yaşamakla anlaşılıyor…
Bir filozof demiş ki:
“Hayatı komedi sananlar, son espriyi iyi düşünsün…”
Şaka gibi…
Acaba, fıkra anlatarak gelen Azrail olabilir mi?
Bir başka düşünür de…
Şunu döktürmüş:
“Bir insanın nasıl öldüğü değil, nasıl yaşadığı önemlidir…”
Şaşırmadım…
Arada sırada zabıtanın yakaladığı dilencilerin üstünden…
Nasıl oluyor da binlerce liralık…
Banka cüzdanı çıkıyor diye, hayıflanmayın artık…
Herkes ölebilir; ama herkes “gerçekten” yaşayamaz!
Çünkü…
Hayat ileriye bakarak yaşanır…
Ancak geriye bakılarak anlaşılır…
***
Nedendir bilmem…
Delikanlılığımdan beri hep “bal rengi” gözlerli olan…
Kızları sevdim…
Kara gözlülere ise “meftun” oldum…
Haris bir şekilde…
Hep beni sevsinler istedim…
Bilirsiniz; sevince ve sevilince…
Hayat daha bir çekilir oluyor…
Mesleğimin ilk yıllarında…
Bir büyüğüm bana şöyle demişti:
“Hayatta hep mutlu olursan, hayalini kuracak neyin kalır?”
Daha 20’li yılların başında…
Ürküttü o sözler beni…
İlk sevgilim beni terk ettiğinde…
Anladım o sözün kıymetini…
Hayalini kuracak bir şeylerim olması gerekirdi…
***
Sonra…
Hayatı yaşamanın iki yolu olduğunu öğrendim…
Biri hiçbir şeyin mucize olmadığını düşünmek…
Diğeri her şeyin mucize olduğunu düşünmek…
Ben ikinciyi tercih ettim…
Bugün tatil…
Felsefemtrak bu satırlara…
Necip Fazıl Kısakürek’in…
Çok sevdiğim dizeleri ile nokta koyalım…
Hayat, mayat diyorlar,
Benim gözüm mayat'ta…
Hayatın eksiği var:
Hayat eksik hayatta…
Takınsam, kanat, manat;
Kuş, muş olsam seğirtsem.
Bomboş hayata inat,
Matan'a doğru gitsem...
Sonsöz: “Bir tek kalbin bile kırılmasını önleyebilirsen, boşuna yaşamış olmazsın…”
Sayfa başına git