Öyle bir ilk yaz ol ki, korkut yaprakları,
Öyle bir son yaz ol ki, tut yaprakları,
Sararıp dökülürken güz rüzgârlarında…
Ardında savrulsunlar, unut yaprakları.
Sevinçlerinde onlar vardı, hüzünlerinde onlar…
Seninle yeşerdiler, seninle soldular..
Olsunlar senden sonra da umut yaprakları… Özdemir Asaf
Bazen söz biter, yazı biter, zaman durur, susar insan, susar dünya…
Bugünlerde o günlerden, sözün bittiği günleri yaşıyoruz… Dört bir yanımız yangın yeri… İçimizde binbir türlü yangın… Bir yanda güzelim ülkemiz yanıyor, diğer yanda çok sevdiğimiz insanlar hayata veda ediyor…
Sevgili arkadaşımız, dostumuz, umudumuz Emine Uçar ‘melek’ oldu… O gitmeyen, bitmeyen hüzün, acı; bütün çabalara inat, bir kez daha ‘merhaba’ dedi…
Günleri ve yılları saymıyorum, ne zaman tanıştık önemli değil. Sanki o hep vardı. Gülümseyen yüzü, her ne olursa olsun hiç ama hiç azalmayan çoşkusu, azmi, iyiliği ile hep vardı.
Sevgili Dr. Cüneyt Tuğrul tanıştırmıştı, bir proje için bir araya gelmiştik. Bir başka dünya kurmaya hazırlanıyorlardı. Yeni, umut dolu bir dünya…Meme Kanseri olan ve maddi durumları konaklamaya yetmeyen kadınların, İzmir’e radyoterapi tedavisi için geldiklerinde kalacakları, evden çok bir yuva olacak ‘umut atölyesi projesi’…
Bir proje ile başladı tanışmamız ve sonra, Sevgili Emine Hanım ‘herşey oldu’ bir anda…Kemoterapiden çıkıp belediye otobüsü ile toplantıya geldiği günler, yan etkilere rağmen başkalarına koştuğu günler, farklı illerdeki toplantılara, çalışmalara gittiği günler…
Bir an durmadı; hayata geçen umut atölyesi evlerinin yaşaması için, kadınların, toplumun bilinçlendirilmesi için, hiç durmadan gerçekleştirilen; sergiler, konserler, kahvaltılar, yemekler, fuarlar, gençlerle çalışmalar, konferanslar, seminerler, eğitim programları, tanıtım toplantıları…
Sevgili Emine Uçar; Dr. Cüneyt Tuğrul liderliğinde, açtığı yolda; Sağkal (Sağlık ve Kalite Derneği) ve gönüllülerin başardığı, başarmak için gece gündüz çalıştığı her anda ‘umut’ olarak ışık saçtı…
Bilinmezi beklerken yaşadıklarını anlattığı kitabı BEKLEYİŞ’de söz ettiği bir sonraki admı merakla, heyecanla beklediği anlarda bile bir an durmadı, bir an düşmedi, yaşadığı tüm zorluklara rağmen hep dimdik ayaktaydı… Morali bozulana moral verdi, yüzü asılanı güldürdü, motivasyonu düşene hedef gösterdi, yapılanı takdir etti, fikirlerini paylaştı…
Hayat zamansız bir anda sizi ya da sevdiklerinizi acı bir sınav ile yakalıyorsa, pek çok şey önemini kaybediyor… Önemli olan tek şey moral ve duygular oluyor. Duygular ile çevrelenmiş bir amaç, kendinden çok başkalarını düşünen bir kalp, benden çıkıp bize ulaşan bir ruh hayata anlam katıyor…
Hayatın anlamını sorguladığımız, sözün bittiği, zamanın durduğu günler bu günler… Sevdiklerimiz gidiyor birer birer…Çok birlikte olamadık, ama ben ondan çok şey öğrendim… Karanlık günlerde kendi karanlığımdan çok başkalarının karanlıkları ile ilgilenmeyi, aydınlık için çalışmayı, moral vermeyi, motivasyonumu kaybetmemeyi, ne olursa olsun gülümsemeyi, acım ile başkalarının hayatını acılaştırmamayı…
Teşekkür ederim sevgili arkadaş, dost Emine Uçar… Umut olduğun, ışık olduğun, hayatın gerçek anlamını gösterdiğin her an teşekkürler… Her nerede isen sevgiyle, huzurla, ışıkla…
Sayfa başına git