Doğruların sözcüsü olmak

Nice zamandır küffara karşı Âlem-i İslam’ın raconunu kesmiş bir milletin, külhanda kül bırakmamış ortalığa saçmış bir Sedat serdengeçtisi karşısında şaşa kalmasını hayretler içinde izlemekteyiz.

Ulema susmuş…

Seyfiye de susmuş…

Kalemiye ise susmamış, adeta tırsmış…

Tek konuşan külhan ehli!

Vaaz da ondan dinlenmekte, nasihat ta.

Sadece biz dinlesek yine iyi!

Şu an kürre-i arzda Külhanbeyi kadar dinlenen, izlenen, sözüne güvenilen ve değer verilen başka biri yok!

Külhanbeyi değil de reytinglerin efendisi sanki!

Her şey olurdu ama bir Külhanbeyinin dünyayı ateşe vermekle tehdit edeceği aklıma gelmezdi.

***

Ulemadan biri konuşur, sözünü bitirmeden yüzlerden itirazlar ayyuka çıkar!

Seyfiyeden biri ağzını açar gibi olur, gök kubbe başına yıkılmaya çalışılır!

Kalemiyyeden konuşan olur mu onu bilemem, isterse konuşsun da görsün, dünya kaç bucak!

Lakin konuşacak kişi Külhanbeyi ise o gün erkenden kalkılır, günlük temizlikler yapılır, çaylar doldurulur, erken uyanan çocuk varsa gürültü yapmaması tembihlenir.  

Türk aile yapısı yıllar oldu böyle bir sükûneti yaşamadı.

Beni düşüncelere gark eden de bu:

Sizi bilemem ama kendimi bir şekilde şuna ikna ettim sayılır. İnsanlar onlarca tv, radyo kanalından, sayısız internet sitesinden ve gazetelerden yıllardır o kadar yalan dinlediler ve o kadar yalan okudular ki kusma noktasına gelmişlerdi.

“Doğru söze” aç ve susuz ahali, hasret kaldığı doğruları söyleyen Külhanbeyiymiş, şu veya bu millettenmiş vs. demeden, dinlemeye dünden hazırdı.

Kimse alınmasın!

Alınıyorsa da kusura bakmasın!

Artık kimse yalanla yönetilmek istemiyor!

Eskiden de istemiyordu ama sözün doğrusu kimde ona karar veremiyordu.

Ahali sonunda doğru söz kimde onu bulmanın yolunu ve yöntemini de keşfetti.

Artık kulaklar “söylenen söz”de!

Söyleyende değil!