Her babayiğidin harcı değil

İmamoğlu vakası, seksen darbesiyle başlayan vasatlaşmanın olağan sonuçlarındandır. “Takıl peşime, yaşa hayatını” siyaseti… Şark zihniyetine teslim olan Türkiye’nin sağıyla soluyla küme düştüğünün resmidir, o fotoğrafta kucak kucağa verilen poz ve yapılan savunma.

Hal böyle olunca, dönüp siyasetin ahvaline bakayım, dedim…

Tolere edilebilir yalanların gölgesinde dingin bir hayat sürdürmek arzusu, vasatların düşünce tembelliğinden değilse bedel ödemekten korkmasıyla ilgili olmalı...

Ülkede sağıyla soluyla satıhlaşma sonucu zuhur eden ucuzluğun kuşattığı siyaset zemininde, siyasetçi, zahmetsiz siyaset yapıyor.

İkibinli yıllarda, İslamcıların iktidarında görüldü ki sistem için din bir gösteriden fazlasını ifade etmiyor.

Mesela, kutsal kitaplar; çalmayın, öldürmeyin, yalan söylemeyin, diyor… Kuran-ı Kerim’e bakılırsa biriktirmemek lazım... Mülkiyet Allah’ın… Kul hakkı yemek günah…

Daha yolun en başında, en temel meselelerde dinden, tanrı yolundan ayrılanların dindarlığı neye benziyor olabilir?

Sol cenahta olan bitene bakıldığında, siyasal alanda boy gösteren solcuların kahir çoğunluğunun okumadığı, bilmediği, anlamadığı, düşüncenin yöntemine yabancılaştığı görülür.

Siyaset yapmak için az bilmek veya hiç bilmemek büyük avantajdır.

Parti örgütlerinde tutunmanın en etkili yolu, Genel Merkez ayarlı kelam etmek, söylenenleri bire bir tekrarlamaktır. Buna parti disiplini de deniyor. Bence, partilinin kafasıyla “rap rap”ederek ilerlemesi…

Ezber, siyaset ayetlerinin düzenli tekrarının olmazsa olmaz koşuludur. Bu nedenle, ezber bozmak, siyasette “faça bozmak” gibi bir suçtur.

“Mevcut haliyle siyasal partiler demokrasiye açılan yollara kurulmuş barikattır.” demeye cüret etmek,temsilin ve çoğulculuğun büyük bir yalan olduğunu söylemek, parti içi düşünce suçudur.

Uzun sözün kısası, siyaset yapmak her babayiğidin harcı değil. Beyin yok, omurga yok, siyaset ayetlerinin iman gücüyle yürüyüp gideceksin.

Zor, çok zor…