Manisa tarzanı

Tarzan bir karakter... Amerikalı roman yazarı Edgar Rice Buroughs tarafından 1912’lerde kurgulanmış bir macera ve orman kahramanı.

Kemal Sunal’ın ‘Tarzan Rıfkı’ filmini

seyredince yine... Manisa Tarzanını anımsamamak olur mu !

İzmir Büyükşehir Belediyesi Kültür yayınlarından, Serdar Kızık’ın 2008’de yollara düşüp, Ege’yi anlatan ‘İmbatı Ege’nin’ kitabını da katmamak olur mu?

Gençlik enerjisinin ve çevreciliğinin bir ürünü olarak : gezdiği yerleri doğasıyla, tarihiyle, öyle sürükleyici anlatmıştı ki...

Önceki soyadı gibi kendisi de Manisalı olan Eşim Ayla ile... yakın günlerde yine duruşma için Manisa’daydık. Yazıyla da olsa, bugün de orada olalım... dedik!

***

Üniversite de okurken yaz tatillerinde bazen Manisa’ya gelirdim. 1962’lerdeydi. Nişanımızın yapıldığı Ulupark’ta görmüştüm ilk defa, Manisa Tarzanını...

Boyuna orta mı desek, uzun mu desek, ama düzgün fizikliydi. Özenle taralı gür siyah saçlı ve sakallıydı. Koyu esmer tenli, siyah şortlu... yarı çıplak ve enerjikti.

Kitabın Tarzan bölümünün özüne yoğunlaşarak da anlatmaya çalışalım...

Asıl adı Ahmeddin Carlak (kendisince Ahmet Bedevi). 1899’da Bağdat, Samarra doğumlu. Kerkük kökenli bir Türkmen...

Kurtuluş Savaşına katılmış, yararlılık göstermişti... Kırmızı şeritli (kurdelalı)

İstiklal madalyası almıştı. Kanunla verilen 95261 madalyalı kişiden... biriydi.

Tarzan madalyasını göğsüne sardığı palmiye yaprağının üzerine takar,

Büyük bir gururla... törenlere katılırdı.

Zaten kurtuluş savaşından sonra da, göğsündeki madalya ile gelip, Manisa’ya yerleşmişti...

Yalnız ve yoksul bir hayat sürdürürken

1933’de... 30 Lira maaşla Manisa Belediyesinde bahçıvan yardımcısı olmuş, hep de yardımcı... kalmıştı !

Parada pulda gözü yoktu. İşçilere, yoksullara gizli gizli yardım ederdi. Çocuklara akide şeker, yörük kızlarına da boncuk dağıtırdı...

***

Mitolojik Spil Dağ’ında, Fatih’te, Ulupark’ta... kentin dört bir yanında, muhteşem güzellik ve yeşillik yaratmıştı.

Spil’de Türk Bayrağının direğinin dibindeki kulübede yaşardı. Ahşap sedir üstündeki gazete kağıdı... yatağıydı. Yastık, yorgan nedir bilmezdi. Her gün saat 12’de top atar, Manisalıları öğlen için... uyarırdı !

Manisa Tarzanı ünvanını... ona Manisa Halkı vermişti. Halkın sevgilisi olmuştu.

Ünü Türkiye’ye yayılmış, yaşamı film olmuş, hakkında kitaplar yazılmış, yayınlar yapılmıştı...

Çok da çeşitli yaşam öyküsü vardı ;

Kimine göre... karşılıksız bir sevdanın acısını çekiyordu !

10 Kasım 1938 de Atatürk’ün ölümü üzerine de... saç sakal bırakmıştı.

Ağaç dikme, yeşili çoğaltma, yaban ağaçlarını aşılama... onda doyumsuz bir aşka dönüşmüştü.

Hep özgür yaşadı... 31 Mayıs 1963 de öldü. Büyük bir cenaze töreni yapıldı.

Mevlevihane yanına büstü, Laleli’ye de heykeli dikildi...

***

Yurt, doğa ve insan sevgisinin kuşaklara aktarılacağını söyledi zamanın Birlik Başkanı... Mustafa Pala.

Tarzan’ı ve kültürünü yaşatmak için sınırlı da olsa... bazı çabalar var diyor da,

yine de soruyordu : ama yeterli mi ?