İster bir canı kurtarmaya çalışan ambulans olsun…
İster itfaiye ya da polis aracı…
Siren sesini duyunca…
İçiniz “cızzzz” etmez mi?
Yangın nerede, içeride kalan var mı?
Ya da…
Ambulanstaki yaralı acaba kurtulacak mı?
Acının sesidir “siren”…
Kalbimizi titretir!
“Siren Sesi”nin…
Sadece biri, diğerlerinden farklıdır…
Seksendört yıldır, her 10 Kasım’da…
Türkiye’de saatler 09.05’i gösterirken…
Dört bir yandan kulağınıza ulaşan…
Yüreğinizi daraltan…
Acıyı katmerleştiren “iki dakikalık” o ses…
Özellikle O gün…
Atatürk’ü hasretle anmanın ilk habercisidir…
Hayat durur…
Trafik durur…
Siz durursunuz…
Türkiye’de dünya durur!
***
Bugün, “10 Kasım”…
Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu…
Büyük Önder Atatürk’ü…
Aramızdan ayrılışının 84’üncü yılında…
Bir kez daha…
Minnetle, şükranla anıyoruz…
***
Şimdi izninizle, “Zaman Tüneli”ne girelim ve…
Ulu Önder’in son 24 saatini…
“Acı Veda”yı hiç unutmamak adına…
Resmi notlardan aktaralım…
***
9 Kasım 1938 / Çarşamba / Saat: 13.10…
Doktoru Asım İsmail Arar anlatıyor:
“Hastanın halini görünce her şeyin bitmiş olduğunu anladım… Bu büyük adamın kalbi o kadar sükûn ve intizam içinde çalışıyordu ki, devam edip giden komaya rağmen artık önü alınması kabil olmayacak kötü akıbetin ne vakit gelip çatacağını tayin etmek mümkün olamıyordu…”
9 Kasım 1938 / Çarşamba / Saat: 24.00…
Resmi Tebliğ:
“Saat 20.00'den itibaren dalgınlık artmıştır… Umumî ahval (durum) vahamete (korku verici) doğru seyretmektedir…"
10 Kasım 1938 / Perşembe / Saat: 08.00…
Dr. Mehmet Kamil Berk ve Dr. Nihat Reşat Belger, Atatürk’e glikozlu serum verdiler… O sırada yüzü daha da soldu…
10 Kasım 1938 / Perşembe / Saat: 09.00…
Göğsü hızla inip çıkmaya başladı… Dünyadaki son beş dakikasına gözleri kapalı giriyordu…
10 Kasım 1938 / Perşembe / Saat: 09.05
Birdenbire gök mavisi gözleri açıldı ve sert bir hareketle başını sağa çevirdi… Koca bir tarih bu dünyadan göçmüştü… Prof. Dr. Mim Kemal Öke, Atatürk'ün gözlerini kapattı… Dr. Kâmil Berk de “Gazi Mustafa Kemal” yazılı beyaz bir mendille çenesini bağladı…
***
Ulu Önder’in kaybının ardından…
Belki milyonlarca şiir yazıldı, dillendirildi bu topraklarda…
Hepsi çok kıymetli, hepsi özel, hepsi duygu yüklü…
Ama biri var ki…
En azından benim gönlümde bir “tık” yukarıda…
Yüreğimizden taşan
O’nsuzluğu…
Ümit Yaşar Oğuzcan’ın dizeleri ile yaşıyoruz hala…
Mustafa Kemal'i düşünüyorum; / Ölmemiş bir Kasım sabahı! / Yine bizimle beraber her yerde… / Yaşıyor dört köşesinde vatanın, / Yaşıyor damar damar yüreklerde... / Mustafa Kemal'i düşünüyorum; / Altın saçları dalgalanıyor rüzgârda, / Mavi gözleri ışıl ışıl görüyorum… / Uykularıma giriyor her gece… / Ellerinden öpüyorum…
***
Mazi, kalplerde yaradır, derler ama…
Yine de hatırlamakta yarar var…
Bundan tam 96 yıl önce…
Takvimler 14 Haziran’ı gösterirken…
Çok sevdiği İzmir’de…
Aralarında eski bakanlar, milletvekilleri ve valilerin de bulunduğu…
Bir grup tarafından planlanan…
Ancak son anda engellenen “İzmir Suikasti”nden kurtulmuştu…
Bir genelge yayınladı 48 saat sonra…
Ve o genelgeyi…
Adeta ezberimizde olan anlamlı bir cümle ile noktaladı:
“Benim naçiz (önemsiz) vücudum elbet bir gün toprak olacaktır; fakat Türkiye Cumhuriyeti ilelebet (sonsuza değin) payidar (ölümsüz) kalacaktır…”
***
Bitiriyoruz…
Kaç yaşında olursanız olun…
Duydunuz mu bu sabah 84 yıldır olduğu gibi siren sesini?
Ya da…
Aslında kalbinizin sesini…
Kalktınız mı ayağa?
Kalbinizde yaşatıyorsunuz O’nu, di’mi?
O zaman birlikte söz veriyoruz…
Minnetle… Aşk’la… Dualarla…
“Son Kasım’a kadar birlikteyiz…”
Bizi, senden…
Kimseler ayıramaz…
Nokta…
Sonsöz: “O halde, unutmayalım, unutturmayalım…”
Sayfa başına git