Ralph Eugene Meatyard'ın Aile Albümü

Susan Sontag’ın Fotoğraf Üzerine kitabında tespit ettiği doğru sosyolojik çıkarıma göre fotoğraf, zenginlerin ve teknisyenlerin elinden kurtulup halkın tüm kesiminde kullanılmaya başladığı zaman, doğal olarak, ailenin de en temel parçalarından biri oldu. Öyle ki, özellikle çocuklu ailelerde fotoğraf makinesinin olmaması ailenin hem kendi yapısına hem de çocuklarına karşı ilgisizliğini göstermiş o zamanların Amerika’sında.

Fotoğraf, icat edildiği ilk günden beri, fotoğraflanan kişilerle özdeşleşmiş bir görüntüdür. Bizler sevdiklerimizin fotoğraflarını, fotoğraflanan anılarımızı, cüzdanımızda, salonumuzda, bilgisayarımızda vb yerlerde saklarız. Bu eylem, fotoğrafı fotoğraflanan kişiyle, istemsiz bir refleks olarak, bir tutma yönelimimizden kaynaklanır. Aile fotoğrafçılığı da aile kurumunu nesiller boyu yaşatan bir eylemdir ve ailemizi, daha önce hiç görmediğimiz aile büyüklerimizi fotoğraflarından tanırız ve onların neye benzediğini, dolaylı olarak, fotoğraflarına bakarak anlarız. (Walton’ın argümanını desteklermiş gibi gözüküyorum burada)

Ralph Eugene Meatyard’ın Lucybelle Crater’in Aile Albümü’ne gelince aile kavramı, bir sanatçı olarak fotoğrafçının dünyasında epey değişmiş gözükür. Ailenin değişmez parçası olan ‘insan yüzü’ ve ‘aile albümleri’ bu sanat eserinde tamamıyla maskelenmiş ve kişinin çevresindekiler belirli olarak seçilemez hale gelmiştir. Charlotte Cotton’ın yazdığı Çağdaş Sanat Olarak Fotoğraf kitabında belirttiği gibi Meatyard’ın Aile Albüm’ü karışık, kavramsal, kişisel ve bağımsızdı bunun yanında fotoğrafın, bir sanatçı olarak fotoğrafçının, kişisel, düşünsel ve kurduğu hayal dünyasını ortaya çıkarmadaki kabiliyetini görmemize yardımcı olmuştur.

Meatyard’ın Aile Albümünü düşündüğümüzde, Scruton’ın 1981 yılında yazdığı Fotoğraf ve Temsil makalesine bir cevap vermenin imkanı da sızar aklımıza.Scruton’ın bu makalede kurduğu bir argümana göre fotoğrafın mekanik ve nedensel dünyası sanatçının zihinsel, dışavurumcu ve düşünsel sürecine bir engel koyar ve fotoğrafın estetik değerini, özellikle resimle kıyasla, düşürür. Scruton’ın kurduğu argümanlar (burada hepsine değinmiyorum) sandığımızdan güçlü gözükse de fotoğrafın sanata ne kattığına odaklanmalı ve onu nasıl genişlettiği üzerine düşünülmeli (Sanırım Benjamin söylüyordu böyle bir şey).

Fotoğraf, sanatçıya görünen dünyanın kendisinde dolaşmayı sağlamıştır ve görünen dünyanın içinde kendi hayal ve çıkarımsal, düşünsel sürecini yaratmaya engel olmamıştır. Fenomenolojik olarak sanatçı olarak fotoğrafçı dünyadadır ve Meatyard gibi fotoğrafçılar bu dünyanın nasıl sanata döndüğünü göstermiş ve bunu fotoğrafla yapmışlardır.