Kültürümüz yerli ve milli olacak... Ardından da yerli ve milli sanatımız zuhur edecek… Dahası medeniyetimiz bile yerli ve milli olacak…
Uygarlık tek olmakla birlikte, sıkça kültür ile karıştırıldığından böyle beyhude çabalar olabiliyor.
Batı kültürünün karşısına yerli ve milli kültürü koymak yeni bir tutum değil. Batılılaşmaya karşı çıkanlar bunu hep denediler. Şimdi yine deniyorlar.
Muhafazakârlar ve islamcılar iktidarlarının dayanaklarını derinleştirmek arzusundalar. Bu nedenle kültür politikalarında kapsamlı bir değişim programı öngörüyorlar. İnsanı daha itaatkâr yapan din ile tahkim edilmiş kültür politikalarına yöneldiler.
Soru sormayan, sadece verilmiş cevapların peşinden giden itaatkâr insanı hedefleyen yeni kültür politikasının yerli ve milli olması tesadüf değil. İktidar çevreleri, Batı karşıtı kimlik arayışına girdi.
İslamcı siyasetin Batı-Doğu ekseninde gerdiği Türkiye’de, bir hafta içinde, önce Almanya ardından Hollanda ile kriz yaşandı, yaşanıyor… Danimarka, İsveç, Fransa sıraya girdi…
Daha krizin ne olduğunu anlamaya çalışırken, AKP’li Adalet Bakanı, “Batı çöküyor, Batı bitti..” dedi.
İktidar çevrelerine göre, son 300 yılın en güçlü dönemini yaşayan Türkiye’yi, Batı çekemiyor… Batı medeniyeti çöküyor, İslam medeniyeti yeniden doğuyor… Osmanlı’nın muhteşem geri dönüşü!
Bu propaganda karşısında toplumda yönelimlerin nasıl oluştuğuna dair en somut verilere ancak 17 Nisan’da ulaşabileceğiz.
Bununla birlikte, referandumda “evet” çıkması halinde, şimdiden, Türkiye’nin Batı karşıtı politikalara daha bir iştahla yönelebileceğini ve cihad ile beslenen bu tutumun tahminleri aşan sorunlara yol açabileceğini söylemek mümkün.
İslamcı çevrelerin inşasına giriştiği yerli ve milli kültür veya kendi ifadeleriyle islam medeniyeti, bin yıldır Batı ile hemhal yaşayan Anadolu insanının yönünü Ortadoğu’ya çevirmeyi amaçlıyor.
Osmanlı İmparatorluğu’nda derin izleri olan Roma ve Bizans İmparatorluk mirasını görmezden gelerek, tarihi miras hamaseti yapmak anlamsızdır. Osmanlı bakiyesinden İslamcı Yeni Türkiye olmaz. Bu hiç inandırıcı değil.
İktidarın yeni bir yol arama arzusu elbet de saygıyla karşılanması gereken bir durumdur. Bir siyasal hareketin yeni arayışlara girmesi yadsınacak bir durum olmamalı. Ne var ki bu arayış sadece sınırlı bir yönetim sistemi değişikliğini değil fakat aynı zamanda rejim değişikliğini de kapsıyorsa ki öyle olduğu görülüyor, ortada ciddi mutabakat sorunu var demektir. Milletin %51’inin onayı yetmez.
Batı’da sıkıntı var. Küreselleşmenin yıkıcı etkileri metropol ülkelerde de ortaya çıkmaya başladı. Fakat Türkiye’de de sıkıntı var. Bunu görmezden gelir, Türkiye’nin son 300 yılın en iyi performansını gösterdiğini söyler ve Batı’ya tepeden bakarsa, o yönetimi kimse ciddiye almaz.
Batı-Doğu ekseninde ortaya çıkan gerilim tırmanıyor. Türkiye ipleri germeye dayalı dış politikayı çok benimsedi. Birkaç Afrika ülkesinden gayrı iyi ilişkiler içinde olduğu ülke kalmadı. Kendi içine kapanan Batı da hoyrat davranmaya başladı.
Şurası muhakkak ki Türkiye’nin AB üyelik süreci bu kadar gerilimi kaldırmaz. Fakat taraflar üyelik sürecine son vermek niyetindeyseler, gerilim iki tarafa da yarar.
Batı ile Türkiye arasında olan biteni ve ortaya çıkan sorunları, ekranlardan ve basından takip ederek yeterince anlamak mümkün değil. Çok fazla bilgi kirliliği var. Yapılan yorumlar fazlasıyla sübjektif. Haberlerin ne kadarı halka ulaşabiliyor ve bu haberler ne kadar doğru o da belli değil.
Oysa yurtta ve dünyada olan biteni doğru okumak istiyorsak, meseleleri nasıl ele almak gerektiğini bilmenin yanı sıra, doğru bilgilere de ihtiyacımız var.
Batı-Doğu ekseninde gerilen Türkiye’yi zor günler bekliyor. Bu koşullardan yeni bir toplumsal mutabakat çıkarmak ve yönetim biçimi olarak demokrasiyle yola devam etmek hiç kolay değil.
Umudu ve iyimserliği korumanın enikonu zorlaştığı zamanlardayız.
Sayfa başına git