Sabır gerek yahut sefer

Müzik Önerisi: Selam Olsun – Erol Evgin

Günübirlik ama asırlık yıkım Deprem bölgesindeyim.

İçim dışım hüzün.

Vicdanım köpürmüş bana, normale dönen hayatlara kızgın, unutanlara kırgın, sırtını dönenlere küskün, suçlayanlara suskun.

Tozun dumana kattığı çadırkentlerin arasında koşan çocukların karne sevinci kursaklarında…

Ayaktaki yaralı yorgun binaların arasında, enkaz tepelerinin içindeki tozlu çadırların kalabalık boşluklarındaki ipe dizilmiş çamaşırlara takılıyor gözüm.

İnsanlığa İbretlik gibi!

Ruhları çekilmiş insan vücutları gibi asılı kalmışlar havada…

Ölüm insanın karşısına dikilmiş, insan ölüme karşı direnişte…

Göz göze gelemiyor insanlar. Biliyorlar gözleri birbirlerine değdiği anda kayıpları lime lime içlerini tekrar bin parçaya bölecek. O sarsıcı geceyi en baştan göz göze tekrar yaşayacaklar. Birbirlerinin gözlerinin içinde altından hayat boyu kalkamayacakları acıları sessizce haykırarak görecekler. Diri diri katların altında ezilenleri, çığlıkları, cam kırılmalarını, haykırışları duyacaklar.

İçlerindeki büyük boşluk bir daha asla dolmayacak.

Lafın gelişi nasılsın diye soruyorsun işte. Nasılmış görüyorsun aslında yüzündeki her bir çizgide, her bir kıvrımda, saçının telinde, sesinin çatallaşmasında. Hamdolsun diyor şükür.

Halbuki VARLIKTIR şükrettiren.YOKLUK SABIR ister.

Sabır demiyor şükür diyor. İçim paramparça…Coğrafyamızın güzel insanı! Allah sizden razı olsun diyor, yapabildiklerim sınırlı, yapabileceklerim canları yerine koymuyor ki. Kahroluyorum.

Varlık içinde yokluktan şikâyet edenlerden yoruluyorum. Her taşın altında sorun arayanlara, her bir musibetten ders çıkarmayanlara, nasihatlere kulak asmayanlara kahroluyorum.

Yokluk içinde şükredecek mucizeleri görenleri, kendini değil başkalarını önemseyenleri, koşulsuz yardımseverlikleri, karşılıksız koşuşturmaları, gönüldençırpınanları, içtenlikle paylaşanları görüyorum etrafımda.

Kıymet biliyor, şükrediyorlar. Seçim sonuçlarına söylenenlere kırgın, susuyorlar.

Susarak konuşuyorlar.

Kayıpların mührü var mı?

Hayatını, ailesini, evini, işini, geçmişini geleceğini kaybetmişin pusulası olabilir mi?

Cehennemin en kötüsünü bu yeryüzünde yaşayanın partisi algısı tarafı olabilir mi?

Kızgınım. Bizim gibileri karpuz gibi ikiye bölenlere, evlat acısı üzerine siyaset yapanlara, vaatlerinin arkasında durmayanlara, parayla her şeyin mümkün olduğuna inananlara, parayla her şeyin sahibi olduğunu sananlara, parayla kaybedilen hayatları geri ödeyebileceklerini düşünenlere…

Hakikatte bu hayatta asla geri ödemesi olmayacak şeyler var.

Yenen hak mesela!Hakkını yediğine borcunu ödeyebilir misin?

Girilen günah mesela! O günahın kefaretini sen ödeyebilir misin?

Cinayet mesela! Yitip giden günahsızların yaşanmamışlıklarını geri ödeyebilir misin?

“Dizinde derman bittiği vakitte, gönlünde yeşeren yarındır sabır…

Yıkıldığın her an, yok olmadığına şükret!

Yüreğine güneş koy

Yüreğine bulut koy

Yüreğine yıldız koy

Yüreğine sabır koy

Ve yola devam et…”

Şems Tebrizi’nin şiirinde söylediği gibi sarsılmış yalnız yüreklere hoş bir seda koymuş olmayı umarak döndüm…

Yapılacak onca işimiz varken, birbirimize sımsıkı sarılıp kolları sıvayacakken, daha çok çalışıp daha çok üretmemiz gerekirken, lüksü boş lafı kendimizi düşünmeyi bırakıp sınırda yaşayanlara el verecekken

Yarın altlarında olmayacak bir koltuk yüzünden birbirini yiyenlere SELAM olsun!