Ve korkuyordu…
Bir kuş gibi ürkek, bir çiçek gibi naif yüreği bu korkuyu yaşamakta çok haklıydı…
Hayatta kaç kişinin başına böyle dehşet bir vaka gelebilirdi ki?
Ya da kaç kişi böyle bir acı çekmişti?
Evet, çok haklıydı.
Görüşmeyi kabul etmemesi çok normal hatta en doğal hakkıydı…
Aradaki dostlarımızın kurduğu güven köprüsü, buluşmamızı sağlayacaktı.
O gün onunla ilk kez karşılaşacaktık, kolay olmamıştı bir araya gelişimiz…
Şimdi ben heyecanlanıyor, kendimi O’nun yerine koyuyor, yaşadıklarını içselleştirmeye çalışıyordum.
Fakat bu heyecan haberci kimliğinden kaynaklanan bir araştırma duygusundan ziyade insan olmaktan kaynaklanıyordu…
Buluşma gerçekleşmeden önce insan olmaktan yola çıkarak ve insan üzerine kafa yorarak uzun uzun düşündüm…
İnsan; Allah’ın eşref-i mahluk olarak yarattığı; yani şerefli, yani akıllı, yani vicdan sahibi bir varlıktı ve bu varlık…
*****
Buluşmaya saatler kalmasına rağmen hala ne soracağımı ve nereden başlayacağımı bilmiyordum. Defalarca böyle görüşmeler, özel röportajlar ve mülakatlar yapmış olmama rağmen O’nun duyguları, hissettikleri ve yaşadığı olaylar karşısındaki yorumunu çok önemsiyordum. Hangi kalemle ve hangi ruh haliyle yazacaktım bunları…
Neler söyleyecekti, nasıl ifade edecekti? Büyük bir ihtimalle “Hiç kimse benim yaşadıklarımı yaşamasın, Allah kimseye böyle acılar çektirmesin” diyecekti. Bunu görüşme olmadan da öngörebiliyordum.
İşte o an gelmişti; Şimdi hüzün dolu bir çift gözle karşı karşıyaydım…
Henüz çocuk denecek yaşta maruz kaldığı hadise onu yaşından çok öteye savurmuştu. Karşımda tir tir titreyen, çocuk gözlerinden hiç durmadan yaşlar akıtan ve her şeyden ama her şeyden korkan bir dev bulmuştum…
Ne acı, ne hüzün, ne keder…
O’nun annesi babası tarafından öldürülmüştü!
Karşımda her şeye rağmen metanetli ve her şeye rağmen olgun durmaya çalışan O kız henüz 21 yaşındaydı.
O hayattaki en önemli varlıklarından birini toprağa birini cezaevine göndermişti.
“Babam anneme hep şiddet uygulardı, ama şimdi darmadağın olduk” …
‘Artık bir annem yok ama babam da yok’ diyordu…
Annesiyle birlikte geçirecekleri güzel vakitleri çalan babasını af etmiyordu.
İşte tam da böyle...
Annesi, babası tarafından öldürülen O çocuk, kendisinden 8 ve 10 yaş küçük kardeşlerini yuvaya vermeyi reddetmiş, artık onlara kol kanat gerecekti...
Yaşından çok büyük bir yürekti O.
O kız, her fırsatta annesini mezarında ziyaret edip ağlıyor…
Onu kendisinden ve kardeşlerinden koparan babasını anmıyor…
Kardeşlerine hem annelik hem de babalık yapıyor.
Hayata hep birlikte umutla tutunuyorlar
Ve inanıyorum ki onları çok güzel bir hayat bekliyor…
***
Pazartesi günü 25 Kasım Kadına Yönelik Şiddetle Uluslararası Mücadele Günü’ydü. Aslında bu şiddet sadece kadına değil, anlattığım olaydaki gibi çocukları da hedef alıyor.
Babalar, anneleri öldürüyor, geride kalan yavrular ise hayata karşı asıl mücadeleyi vermeye çalışıyor.
Ülkemizde eşi tarafından öldürülen kadın sayısı 2013 yılında ayda 19'a ulaşırken, bu enkazın altında kalan çocuk sayısını ise kimse hesaplamıyor...
Sayfa başına git