Nihayet 52 yıldır borçlu olduğumuz IMF’den kurtulduk? 1961 yılında imzaladığımız ilk stand-by anlaşmasıyla başlayan IMF macerası; sonuncusu 2005’de imzalanan ve 2008’de sona eren 19. stand-by anlaşması ile sona erdi. 14 Mayıs 2013 günü de Türkiye’nin IMF’ye olan kredi borcunun son taksiti ödenerek borcumuz sıfırlandı.
Borcunu ödemek kötü mü? Tabi ki değil! Gönül ister ki hiç borç olmasın! Ama sadece IMF değil, başka hiçbir yere borcumuz olmasın! Merkez Bankası’nın da borcu olmasın! Özel sektör de borçlarını ödesin! İşin özü borçsuz bir Türkiye’yi kim istemez ki!
2012 yılına bakalım; IMF’ye olan borç 22 milyar dolar. Kamunun IMF dışındaki dış borcu 64,5 milyar dolar. Merkez Bankası’nın borcu 22 milyar dolar. Özel sektörün dış borcu ise 43 milyar dolar. Türkiye’nin toplam dış borç stoku 129 milyar dolar. Aradan geçen on yıldan sonra ve günümüzde durum nedir ona bakalım; çok şükür IMF’ye borcumuzu bitirdik! Ancak, Kamunun borcu 103 milyar dolara çıktı. Merkez Bankası’nın borcu da 7,7 milyar dolara indi ama buna karşılık özel sektörün borcu yüzde 425 artış ile 226 milyar dolara fırladı.
Türkiye’nin toplam dış borç stoku ise 129 milyar dolardan yüzde 160 artış ile 336 milyar dolara çıktı. Son on yılda IMF’ye borcumuzu bitirmekle kalmadık üstelik 5 milyar dolar da borç vermeyi taahhüt ettik. Aynı zamanda da kamu borcu ve özel sektörün borcu kat kat arttı. “Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu” demek lazım.
Kredi kartı borcu olanlar iyi bilirler. Borç arttıkça kartların sadece asgari tutarlarını öderler, tabi üzerine ciddi bir faiz yükü binerek borç artar. Bir müddet sonra da çaresizlikten bir karttan nakit avans çekip diğer kartı öderler. Tabi durum gittikçe vahimleşir ve adeta kartopu gibi altından kalkamaz bir hal alır. Sonuç: kiriz!
IMF’ye olan borcun ödenmesi de sanki kredi kartı borçlularının, bir karttan çekip diğerine yatırmalarına benziyor. Borcun alacaklısı değişmiş sadece. Görünen o ki, Türkiye’nin dış borç stoku artmaya devam ediyor. Bugün IMF’ye borç biter ama, diğer borçlar artıyorsa, “borç borçla ödeniyorsa” vay halimize!
Sayfa başına git