“Üstümüze zaman yağdı / Hüznümüz ondan...”
Yahya Kemal Beyatlı
***
Zaman...
İnsanoğlunu yavaşlattıkça, hızlanan zaman..
Yakıp yıktıklarına bakmadan, akıp gidiyor...
Ömrümüzden bir yılı daha geride bırakıyoruz...
Hani o, ümitle beklediğimiz, dua ve temennilerle karşıladığımız 2020 yılı...
Düş bahçelerimizi tarumar etti ve bitti...
Üzdü, ağlattı, tüketti, tükendi...
Ve işte gitti / gidiyor...
Zamanın “behrinde” diye anlatılsın, dünyanın üstüne çöken bu karabasan...
Fi tarihinde yaşanmış ve bitmiş olsun...
Yürekler unutsun... Silinsin zihinlerden...
Tarihin sayfalarında gömülsün kalsın;
Yaşanan bu yoksulluklar, yoksunluklar ve tüm kederler.
***
Hasret yılı idi 2020..
Hicran yılı idi...
Bir yalnızlık seremonisiydi…
Ayların, mevsimlerin değişimi ile süregelen ayrılık günleriydi...
Donan kahkahalarımız, unutulan gülüşlerimiz, maskelenen gülümselerimizdi...
Yalnızlıktı, yokluktu, yoksulluktu...
Uzaktan eğitimin erişemediği köylerdi..
Geleceğimizin teminatı olan çocuklarımızın yüz yüze kaldığı eğitimsizlikti...
Ne yana baksak; gördüğümüz tek şey çaresizlikti...
Deprem gerçeği gözardı edilerek yapılan binalar gibi yerle yeksan olan hayatlardı...
İşini, aşını, sevdiklerini kaybetmekti…
Acıydı, kederdi, yitirmekti...
Sevdiklerini özlemekti, hem de çok özlemekti...
Mahzun geçirilen bayramlardı..
Zor sorularına cevap aradığımız çetin bir imtihandı…
Umutsuzluğun içinde bekleyişti...
Milli ve yerli aşımızı üretememenin verdiği mahcubiyetin acısıydı..
Uzak diyarlardan gelecek aşıyı günlerce dört gözle beklemekti..
Her akşam, ruhumuzu yaralayan turkuaz tablonun heyecanıydı..
Sağlık çalışanlarımızın kıymetiydi, hakkı ödenemeyecek emekleriydi...
Ve ne yazık ki; sayılarla ifade edilen insan hayatıydı...
Yavaşlayan hayatlarımıza inat, ışık hızına nazire edercesine ülkeler arası yolculuktan yorulmayan pandemi illeti idi...
Bu illetin yakamıza yapışması ile yitip giden zamandı…
Yanıp kül olan ormanlarımızın yürek sızısı;
Susuzluğumuz, havasızlığımız ve nefessiz kalışlarımızdı...
Ardı arkası kesilmeyen kadın cinayetlerinin bitmeyen acısı, dinmeyen sancısıydı...
Zaman...
Ne çok şey aldı götürdü bizden…
“Üstümüze zaman yağdı, hüznümüz ondan...”
***
Şimdi yepyeni bir yılın eşiğindeyiz...
İtikatlarımızın dili ile yakaracağız Yaradan’a...
Siyasi iştiyak ve emellerin insanlığa yaşattığı elem ve kederler son bulsun diye..
Tüm eksik noksan ve yanlışlarımızdan çıkaracağımız dersler, ideallerimiz olsun...
Yeni yıl; iyilikler, güzellikler, mutluluklar doldursun heybesine...
Hayırlarla, uğurlarla, sağlıkla, adaletle, bolluk ve bereketle hoş gelsin...
Sefa gelsin, sefalar getirsin…
Yeni yıl “insanlığa” kutlu olsun...
Yorgun ve yaşlı dünyamızın şifa bulup iyileştiği yıllara erişebilmek dileği ile...
Son sözümüz ; “Bu da geçer ya Hu” olsun...
“Bu da geçer ya Hu…”
|
Handan atılgan 7 Şubat 2021 Pazar 20:06
|
|
Miray 31 Aralık 2020 Perşembe 20:26
|
Sayfa başına git