Bakabildiğin kadar uzun bak bu fotoğrafa!

Öyle hemen geçme!..
Bakabildiğin kadar uzun bak bu fotoğrafa...

Yok, yok...
Sadece iki gözünle değil...
Kalbinle bak...
Vicdanınla bak...
Ruhunla bak...

Bak o gözlere...
Yüzdeki çizgilerin sessiz isyanına bak...
Dudağa hapsedilen öfkeye...
Sıkılan dişlerin çenede kitlenen çığlığına bak...

Bir ağacın ayakta ölüşünün en net halidir bu fotoğraf...
Acıdır...
Yastır...
Ağıttır bu fotoğraf...

Dünya durmuştur bu karede...
Ne rüzgâr eser...
Ne güneş doğar...
Ne yağmur yağar o an!..

Hiçbir şeyin...
Ama hiçbir şeyin anlamı yok onun için şimdi...
Yansa ormanlar, dağlar...
Kurusa göller, denizler...
Yıkılsa kaleler, saraylar...
Anlamsız...

Kalmasa taş üstünde taş...
Durmasa baş üstünde baş...
Dindirmez...
Soğutmaz...
Kor'lamaz acısını...

Daha destan yazarım sana bu fotoğraf üzerinden!..
Ama sen...
Sen anlamazsın...
Anlamazsın bu acının tek satırını...

İşine gelmez...
Çevirirsin yüzünü...
Kaçırsın gözünü...

Çünkü yaşamadın böyle bir acıyı...
Yaşama da...
Yaşatmasın Allah hiç kimseye bunu...

Bak bu fotoğrafa...
Bir kere daha bak...

Sonra da aç pencereyi...
Derin bir nefes al...
Kokla hayatı....

Bak gökyüzüne...
Ağaçlara...
Binalara...
Kuşlara...
Sokaklara bak...

Yolda yürüyen insanlara...
Çalan kornalara...
Parkta oynayan çocuklara...
El ele tutuşan sevgililere...
Karşı balkonda oturan Münevver teyzeye bak...
Kahvenin bahçesinde tavla atan emekli öğretmen Cavit amca ile kasap Kadri'ye bak...

Görüyorsun...
Duyuyorsun değil mi hepsini!..
Gör...
Duy...

Ama şunu da bil...
Bu adam, şu andan itibaren hiç bir şeyi görmeyecek...
Duymayacak...
Hissetmeyecek...

Çünkü O...
İşte tam bu anda "ayakta" öldü...