Madalyonun iki yüzü

Ülke kötü yönetiliyor. İktidar sorunu git gide büyüyor.

Ancak muhalefetin de sorunlu olduğu ve kötü yönetime imkân verdiği bir vakıa.

Sokaktaki insan, gündelik hayatı yaşanılmaz kılan yönetime elbet de öfke duyuyor. Fakat aynı zamanda,muhalefete güven duymadığı için kendini yalnız hisseden sokaktaki insan, bu iktidara mahkûm olduğunu düşünüyor.

İktidar üzerine söyleyecek pek bir şey kalmadı. En geniş anlamıyla ülkede rejim duvara dayanmış bulunuyor.

Ve durum böyle iken, elan muhalefetin iktidara yağıp gürlemekten ibaret siyasi tutumu, toplumda fazla karşılık bulmuyor.

Bu kadar keyfi ve kötü yönetimin hadi on yıl tutunmasını anladık; ama 20 yılı anlamak mümkün değil.

Gözümüzün önünde rejim değişti. Ve muhalefet, rejim değişirken karşı durmak yerine, yeni rejimin muhalefeti olmayı tercih etti.

Bugün karşı karşıya olduğumuz sistemdeki derin kriz sarmalının hesabını kim kimden soracak! Hepsi oradaydı.

Evet, hepsi oradaydı ve istisnasız hepsi de rejim değişikliğine ya sessiz kalarak rızagösterdi ya açıktan destek verdi.

Görünen o ki iktidarın ömrü doldu.

Muhalefet, yüzyıllık birikimin yok olduğu koşullarda,revizyon öngörüyor.

Parlamenter rejimi orasından burasından güçlendirecekler, kuvvetler ayrılığını geri getirecekler falan…

İyi de bunlar elden giderken neredeydiniz! Neden göz yumuldu? Ve şimdi halk size neden güvensin?

Sokaktaki insanı güzel günler beklemiyor; işsizlik, yoksulluk, açlık bekliyor yolunu.Halkın ufku günbegün kararıyor. Yıkım çok büyük.

Çıkış var mı?

Elbet de var. Muhalefet yeni bir dil kurmayı ve her şeyi yeniden söylemeyi düşünmeli. Yeniden toplumsal mutabakat sağlamak için buna ihtiyaç var.

Muhalefet,önümüzdeki seçimlerde, çözüm üreten gerçekçi bir “ortak program” ortaya çıkarabilirse,sokaktaki insanın yeniden umutlanmak için bir nedeni olabilir…