Sevgili Hrant...

“Evet kendimi bir güvercinin ruh tedirginliği içinde görebilirim,
ama biliyorum ki bu ülkede insanlar güvercinlere dokunmaz.
Güvercinler kentin ta içlerinde,
insan kalabalıklarında dahi yaşamlarını sürdürürler.
Evet, biraz ürkekçe ama bir o kadar da özgürce…”

Böyle yazmıştın son makalende,
tam 8 yıl önce;
“ürkekçe ama bir o kadar da özgürce”
sen gittikten sonra çok şey yaşadık
sen gittikten sonra çok şeyi sorguladık.
Bizler hala ürkeğiz
ama sen gittikten sonra
özgür olduğumuzu daha da iyi gördük
konuşmakta
tepki koymakta
hissettiklerimizi dile getirmekte
isyan etmekte
haklarımız için mücadele etmekte
özgürdük,
ürkekçe
korkuyla
ama özgürce…

Korku ve özgürlük,
aslında birlikte kullanılması oldukça zor olan iki kavram.
Korku egemen olduğunda özgürlük olabilir miydi
ya da
özgürlük korkuyu barındırabilir miydi?

Oluyordu işte
tıpkı senin dediğin gibi,
belki sindirilmiştik,
belki tehditlere maruz kalmıştık
ama anladık ki
susmakla bir yere varılmıyordu.
Konuştuk,
sesimiz duyuluncaya kadar konuştuk,
sesimizi duymadıklarında ise
haykırdık,
kaybedecek bir şeyimiz yoktu
zaten özgürlükten daha değerli ne olabilirdi ki…

Garip ama ben gerçekten de özgür hissediyorum,
bu özgürlüğün bir bedeli olduğunu da biliyorum,
ama olsun,
özgürlük güzel şey…

Garip ama ben gerçekten de ürkek hissediyorum,
özgürlüğüm uğruna açtım kanatlarımı,
artık tabu olanları konuşuyorum,
ben buyum diye haykırıyorum,
kaybetmekten de korkmuyorum,
ama ürkeğim
çünkü beni neyin beklediğini hala bilmiyorum…

Kentin ta içlerinde
insan kalabalıklarında uçmaya çalışıyorum,
kimileri varlığımdan mutlu,
zenginliğimin farkında,
kabul görmenin hazzıyla uçuyorum,
uçuyorum,
taklalar atarak uçuyorum,
sonra birileri rahatsız oluyor taklalarımdan,
taş atmaya başlıyorlar,
ürküyorum,
gördüğüm ilk ağaca sığınıyorum,
henüz attıkları taşlar denk gelmedi,
ama ne yalan söyleyeyim
korkuyorum,
en çok da nereden geldiği belli olmayan taşlardan korkuyorum.
Halbuki taş atmasalar,
onlar da benim gibi uçsalar,
gökyüzünün ne kadar güzel olduğunu görseler diyorum,
ama o zaman anlıyorum ki
onlar uçmaktan korkuyorlar…