Ellerinde… Kollarında… Bacaklarında…
Hep bir “eksik” ile bugünlere geldiler ama…
Kaderin yazgısına asla “tuş” olmadılar!
Hayata küsmediler…
Azmin timsali olarak…
Cemiyet içinde parmakla gösterildiler…
Aslında…
Hepsinin hayatlarından kopan parçalardı…
Kaybettikleri elleri, ayakları…
Kahroldular ama…
Hayata küsmediler…
Kendilerini spora verdiler…
Acaba…
Dünyanın en sevilen sporu kabul edilen…
Futbol için…
Yitirdikleri uzuvları “yerinde duruyormuş” gibi yaptılar…
Türkiye’nin…
Ampute Futbol Milli Takımı’na can oldular…
“Göreceksiniz başaracağız” dediler…
Söz verdiler, sözlerini tuttular…
***
Koltuk değneği ile top sürmenin…
Yarattığı tüm sıkıntısına karşın…
“Varız” dediler…
Türkiye’nin alkışları ve duaları “yemin” oldu onlar için…
19 yıl önce “kol kanat oldular” birbirlerine…
Türkiye Ampute Futbol Milli Takımı…
İşte böyle doğdu…
Eksiklerini görmezden geldiler…
Sergiledikleri artılarla dünyaya parmak ısırttılar…
İki kez (2007 ve 2021) Avrupa Ampute Futbol Şampiyonu oldular…
Dört gün önce de…
Dünya Şampiyonu olarak apolet taktılar…
Ve şu günlerde…
Memleket havasını içine çeke çeke…
İstanbul’daki turnuvada…
Harcanan büyük emek ve sistemli çalışmanın sessiz çığlığı eşliğinde…
“Azmin Zaferi, işte budur!” dedirttiler…
***
Peki, ay-yıldızlı formayı terleten…
Ampute Milli Futbol Takımı’nda yer alan aslanların…
Neredeyse hepsinin…
Göz yaşartan öyküleri var…
Hiç pes etmedikleri için…
Daima kararlı oldukları için…
Ve de…
Çok çalıştıkları için…
Başardılar… Kazandılar… Gururlandılar…
Bize dünyaları hediye ettiler…
Tanıyalım o aslanları…
Her birinin “hayatı roman” ama…
O romanlar okundukça öyle iz bırakıyor ki…
***
Bir kaleci getirin gözünüzün önüne…
Sol kolundan engelli…
Adı; Bülent Çetin… 36 yaşında…
Dünya şampiyonu takımın file bekçisi…
Kendisi gibi olanlara mesajı şu:
“Bıkmadan, usanmadan bu milli formayı giymek için iyi, planlı ve azimli çalışın... Amatör ruhla profesyonel iş yapın!”
***
“İyi ki, engelimle hayata küsüp köşeme çekilmedim!” diyen…
Bir diğer Milli Ampute Fuat Taştan, 31 yaşında…
Çocuk felci hayatını karartmış…
Sağ diz altından kesmişler ayağını ufacıkken…
Üniversiteyi bitirmiş; sağlık memuru olmuş…
Ama asıl…
Futbol sayesinde kabuğunu kırmış…
Şimdi “Kahramanlar Takımı”nın oyuncusu olarak…
Koltuk değneği ile sahalarda…
Fırtına gibi esiyor; izlemelisiniz…
***
Muhammet Yeğen; 27 yaşında…
Bacağı…
Sağ dizinin altından kesik…
Erzurum’daki…
Liselerarası futbol turnuvasında keşfettiler O’nu…
Gençlere…
“İdeallerinizin peşinden koşun…” diye sesleniyor…
Onlara yardımcı olmak için de…
Liselerde ve üniversitelerde söyleşilere katılıyor ve ekliyor:
“Bizden ilham alın; kadere çalım atın!”
***
14 yıl önceydi…
Vatani görevini yaparken mayına bastı Savaş Kaya…
Sol bacağını diz altından kaybetti…
Şimdi 35 yaşında…
“Hayata nasıl bağlandın?” diye soranlara…
Şöyle karşılık veriyor:
“Futbolla aştım tüm zorlukları!”
Pes etmiyor, kararlı duruşundan vazgeçmiyor ve çok çalışıyor…
***
29 yaşındaki Okan Şahiner…
Van Erciş depreminde sol bacağını kaybetmiş…
Enkaz altında üç gün üç gece kalmış o haliyle…
Dokuz yıl önce başlamış Ampute Futbol’a…
Şimdi…
Mutlulukla meşin yuvarlağın peşinde…
Koltuk değneğiyle de olsa…
***
Futbolcular etrafına toplanınca…
“Topu vermeyin, kazanan biz olalım…” diyor…
Ampute Futbol Milli Takımı’mızın Teknik Direktörü Osman Çakmak…
Şırnak’ta vatani görevini yaparken mayına basmış…
Kahraman Gazi…
Yaşadığına şükrediyor…
Dünya Şampiyonu ekibin üç yıldır beyni…
Sevdiği işi yapmanın dayanılmaz mutluluğunu yaşıyor…
Şırnak’ta gazi olmadan önce de…
Meşin yuvarlağın peşindeydi…
Gözü hep…
Türkiye’deki 1500 ampute sporcunun üstünde…
***
Diğerlerini de alkışlayalım lütfen…
Mesela…
Feyyaz Gözaçık’ın, doğuştan tek bacağı yoktu…
Barış Telli, dört yaşında trafik kazasında bacağını kaybetti…
Alican Kuruyamaç da kaza kurbanı; sağ ayağı yok…
Fatih Karakuş’u elektrik çarptı, sol kolunu kaybetti…
Selim Karadağ’ın doğuştan bir kolu kısa…
Ömer Güleryüz, bebekken havale geçirdi, sol bacağı gelişmedi…
Mehmet Yunsur, çocukken tarlada ayağını saman makinesine kaptırdı…
***
Bitiriyoruz…
Kadere meydan okumanın adıdır…
Ampute Milli Futbol Takımı’nın fıtratı…
Hayatı dolu dolu yaşamanın…
Zaferleri peş peşe manşetlere sığdırmanın lezzetidir…
İyi ki, varlar…
Göğüslerindeki ay-yıldız…
Akıttıkları terle ne de güzel buluşuyor yeşil sahalarda…
Nokta…
Sonsöz: “Zor diyorsun; zor olacak ki, imtihan olsun… / Hz. Mevlana…”
Sayfa başına git