Öyle çok bölündük ki son zamanlarda…
‘Meydan meydan’, ‘parti parti’ savrulduk.
Etnik kökenlerimize ayrıldık.
‘Mezhep mezhep’ dağıldık.
Böldüler, parçaladılar ve de yönettiler nitekim.
Kutuplaşmanın zirvesini defalarca gördük.
Ötekileştirmenin her çeşidini yaşadık.
Birlikte bir şey yapmanın artık hayal olduğunu düşünmeye başladığım çok oldu kendi adıma…
Ya bizdensin ya onlardan dönemi yaşanıyordu.
Ya dosttun ya da ölümüne düşman…
80 öncesine dönmemize ramak kalmıştı.
Gezi Parkı isyanı sırasında yaşananları düşünün…
Sokak ortasında gencecik çocukların öldürülüşünü…
Orantısız şiddetin zirvesini…
Şiddet sadece sokakta da kalmıyordu.
Sanal âlemde bile infaz masaları kuruluyordu.
Neredeeen nereye hayıflanmaları içten içe her yanda duyuluyordu.
İki olayı ölene dek unutamam…
Eskişehir’de sokak ortasında acımasızca tekmelenerek can veren 19 yaşındaki Ali İsmail Korkmaz’ın görüntülerini…
Ve de AK Parti Karşıyaka teşkilat binasının yakılmasını…
Her ikisinde de sivil bir infaz söz konusuydu.
Karşıyaka’da parti binasının ateşe verilmesinin ardından yangın alanına doluşan halkın gözlerindeki kin ve nefrete şahit olanlar sanıyorum bugün hala o bakışların etkisindedir.
İtfaiyenin alana girmesine bile engel olan, yangın büyüdükçe zafer naralarız atan, içinde canlı var mı yok mu diye kontrol edilmesine bile izin vermeyen gözü dönmüş bir kitle…
Tıpkı 22 yıl öncesinin Sivas’ında, Madımadık’ındaki gibi…
Ali İsmail’i katledenlerin sıradan esnaf olduğunu düşündükçe, eline aldığı ‘pala’ ile sokak ortasında kadınlara saldıranların da sıradan insan olmasını yadırgamıyorsunuz.
Ama sıradan bir insanın kısa bir zaman diliminde nasıl böylesine provoke edilebildiğine, nasıl insanlıktan çıkabildiğine akıl sır erdiremiyorsunuz. Bırakın onu bunu…
Başına isabet ettirilen polis mermisi yüzünden tam 1 yıl yaşam mücadelesi veren 15 yaşındaki Berkin’in cenazesini bile birlikte kaldıramadık.
Tabutunu omuzlayamadık.
15 yaşındaki bir çocuğun ardından bile ağlayamaz hale geldik, getirildik.
Oysaki Çanakkale’de, Sarıkamış’ta, Afyon’da, Yemen’de destanlar yazmış bir milletin torunlarıydık. Asıl soru şuydu belki de…
Bırakın destan yazmayı bir daha birlikte bir şey yapma şansımız, örneğin aynı filme ağlama, aynı maçın ardından sokağa dökülüp eskisi gibi sevinç yumağı olma hatta aynı fıkraya gülme şansımız var mıydı?
İster inanın ister inanmayın…
Milletçe derin bir uçurumun tam kıyısına gelmiş, getirilmiştik.
Ve hala daha o tehlikeli uçurumun kıyısından uzaklaşabilmiş değiliz bence.
Belki de sırf bu yüzden ‘birlikte yapılan her şey’ çok farklı ve de değerli geldi olmaya başladı.
Örneğin 1 Haziran’da Kütahya’nın Simav İlçesi’ne bağlı Kuşu Beldesi’nde yapılan ‘muhtarlık’ seçimleri…
Nüfusu 2 binin altına düştüğü gerekçesiyle kapatılan yarım asırlık beldenin ‘mahalle yapılmasına’ isyan eden Kuşulular’ın sandık boykotu…
AK Partili, MHP’li, CHP’li demeden boykota herkesin uyması, sandıklara tek bir oyun bile atılmaması… 2 Haziran’da Kuşu’nun iradesi başlığıyla kaleme aldığım yazıda, Türk halkının gerektiğinde hala birlikte bir şey başarabileceğinin kanıtı olarak gördüğüm ve de Türk demokrasi tarihine geçmesi gereken bir sivil itaatsizlik olarak kayıtlara geçen Kuşu seçimlerinin bende yarattığı etkiyi/sevinci kaleme almaya çalışmıştım.
Ve bugün 9 Eylül…
İzmir’in kurtuluşu, Türkiye’nin kuruluşu…
Sakarya’dan, Afyon’a uzanan İzmir’de noktalanan bir destanın vücut bulduğu gün…
İçine düştüğümüz/düşürüldüğümüz anormal iklimde, iktidar ve muhalefet partilerinin il başkanlarının kol kola yürümesiydi bugün beni umutlandıran manzara…
Demek ki dedim kendi kendime…
Hala umut var…
En kısa zamanda normalleşmesi gereken güzel ülkemde geleceğe dair umut hala var.
Eskiden olsa, örneğin 10 yıl önce, iktidar ve muhalefet partisi il başkanlarının 9 Eylül’de meydanda kol kola yürümesi en fazla bir satırlık detay olarak, ‘Öte yandan’ diye başlayan bir cümlenin ortasında, kurtuluş haberinin altında yazılırdı en fazla. Sayfada yer sıkıntısı olursa bu sıradan detay editörün makasından nasibini alır, okura bile ulaşmadan silinip giderdi.
Bugün AK Parti İl Başkanı Bülent Delican ile CHP İl Başkanı Ali Engin’in Cumhuriyet Meydanı’nda kol kola yürümesi uzun bir makalenin nedeni olabiliyor.
Bravo Delican ve Bravo Engin…
(Keşke MHP, DSP, SP ve diğer il partilerin başkanları da orada olabilseydi)
İzmir’e yakışanı yaptınız…
Türkiye’ye örnek oldunuz.
Giderek uzak doğu meclislerini aratmayan, küfürlerin, tekmelerin, yumrukların havada uçuştuğu TBMM’deki temsilcilerinize de ders verdiniz.
Omuz omuza, kol kola attığınız üç beş adım o kadar çok şey anlattı ki bizlere…
Dediniz ki;
Biz bu kenti birlikte kurtardık ve bu ülkeyi birlikte kurduk. Kurtuluş coşkusunu da birlikte yaşarız. ‘Belki şehre bir film gelir, iklim değişir, Akdeniz olur’ diyor ya Sezen Aksu.
İşte benim için şehre gelen ve iklimi değiştiren film gibiydi o kareler. Birlik ve beraberliğe hasret kaldığımız bu atmosferde ülkenin ve kentin normalleşmesi için atılan bu cesur adımları ayakta alkışlıyorum.
Ve diyorum ki;
Yaşadığımız kentin değerini bilelim.
Belki ufak-tefek eksiklerimiz var. Belki birkaç köprü, alt-üst geçit daha gerekiyor yaşamı kolaylaştırmak için.
Ama bizde olan kimsede yok.
Bizde olan demokrasi ve de tahammül kültürü…
Hala birlikte bir şey yapabilme umudu…
Sayfa başına git