Bu cehennem kimin?

Sistem çöküyor. Yeryüzü kıyametinin alametleri zuhur etmeye başladı.

Muktedirin diskuruna aklını eklemleyerek sağcı veya solcu olmak suretiyle kişinin ideoloji denen zihni tutsaklıkla hemhal yaptıkları ettikleri, siyasettir.

Kamu gücünü kullanan aygıt olarak devlet, güvenlik politikalarını oluşturmak ve yürütmekle yükümlüdür. Bu aslında muktedirin güvenliğidir.

Hal böyle iken, Montesquieu’den beri kuvvet ayrımına dayalı devlet nizamıile siyaset, sistemin ve muktedirin bekası için mütecanis olmak zorundadır. Aksi durumda, silahların gölgesinde, zor oyunu yeniden kuruyor.

Ancak bu defa, dengeden çıkan sistemde krizi derinleştiren iklim krizi, uygarlık krizini tetikledi. Sistemde tarihsel sonu düşündüren öncüller ortaya çıktı.

Dünyada üretilen gayrisafi hasılanın tam üç katı borç yaratan sistemde kriz derinleşirken yaratılan borç dört katına ulaştı. Ve sistem dengeye geri dönemiyor. Artı değerde sınırsız genişleme kapitalizmin sonunu hazırlıyor. Demokrasiler geriliyor,otoriter rejimler öne çıkıyor.

Ülkemize gelince, seksenden sonra, inşaat sektörü ile ticaret arasında sıkışıp kalan Türkiye, ithal ikamenin kıskacında, üretimden uzaklaştı. Yüzyıllık Cumhuriyet mutabakatı, din ve etnisite gruplarının baskısıyla son buldu.

Efendiler, çare olacağını bilseler, yeni bir Dünya Savaşı çıkaracaklar… Şimdilik, bölgesel çatışma ve savaşlarla durumu idare ediyorlar.

Yürüyen gerçek; Gösteri ve gürültüden ibaret serbest piyasa düzeninde aptallaşan insanlık, hayatı tükettiği kadar algıladığı için çıkışlar kapalı. Satıhlaşan insanda kıpırdayacak derman yok.

Acı bilgi; Sembollerin ve anlamların yapı bozuma uğradığı bu çağda, tükeniş ve büyük çözülme sistemin sonunu işaret ediyor. Tarihin çöplüğündeyiz ve düne dair her şeyi çaresizce tekrarlayıp duruyoruz.

Bu ahval ve şerait içinde, iyimser ve umutlu değiliz.