Dikili’nin en güzel zamanıydı…
Denizden gelen iyot kokulu rüzgar ciğerleri bi’hoş ediyor…
Sevdalı gençler…
Kasabanın daracık sokaklarında…
Eller “ellerle” kelepçelenmiş…
Dudaklar mühürlü…
Gözlerle konuşuyorlardı…
Takvimler…
Dünyanın dört gözle beklediği 80’li yıllara kapılarını açmıştı ve…
Hayat, ne kadar güzeldi…
***
Yarım asrı çoktan devirmiş ünlü Dikili Lisesi…
Aynı zamanda ortaokulu da bünyesinde taşıyordu…
Yakışıklı delikanlı…
O sırada ortaokul ikideydi…
Bakışlarını kaçıramadığı kız ise, bi’sınıf üstte…
Ah, ne kadar da güzel gülüyordu…
Sınıfları yan yanaydı…
Her zamanki rastlantı işte…
Sınıfın kapısında “çarpışır!” gibi karşılaştılar yine…
Delikanlıyı ter basmıştı…
Dersin başlamasına bir dakika vardı…
Nefesleri birbirine karışacak kadar yakındılar…
Oğlan’ın kalbi küt küt atıyordu heyecandan…
Bi’solukta…
“Arkadaş olabilir miyiz?” deyiverdi…
Kulaklarına kadar kızarmıştı…
Günlerden Cuma’aydı…
Bal renkli çekik gözlü kız, bakışlarını yere çevirdi…
Yanakları hissedilir bi’şekilde kızarmıştı…
Arkadaşları anlayacak diye korktu ama…
Nasıl olduysa…
“Düşüneyim…” deyiverdi…
Ardından da ekledi:
“Pazartesi söylerim…”
Dünyalar delikanlının olmuştu…
Hafta sonu gözüne damla uyku girmedi…
Yine sınıfın kapısında rastlaştılar!
Güzel kız, bu sefer oğlanın gözlerinin içine bakarak…
Kalbinden geçenleri kelimelere döktü:
“Evet, senin arkadaşlığını kabul ediyorum…”
***
Kalplerine kazıdıkları için…
O günün tarihini ikisi de hiç unutmuyor:
“19 Ekim 1984”…
***
Lise’ye başladıklarında…
Oğlan dayanamadı…
İlk kez…
“Seni seviyorum…” dedi…
Filmlerdeki gibi bir “ilan-ı aşk” yaşanıyordu o an…
Pekiii…
Masum bi’öpücük, gencecik aşkın mührü olmuş muydu?
İşte, onu ikisi de hatırlamıyor!
Ancak…
Unutamadıkları bir okul gezisi vardı…
Uludağ’a gitmişlerdi otobüsle…
İlk kez…
“Beyaz Cennet”te el ele tutuştular…
O gün bu gündür…
Elleri hiç birbirinden ayrılmadı…
***
İkisi de yakın köylerin çocuklarıydı…
Bal gözlü kızın adı, Nesrin’di; Kabakum Köyü’nden geliyordu…
Yakışıklı’nın adı ise Adil’di…
Namı, çoktan Salihler Köyü’nü aşmıştı…
İkisi de minibüsle okula geliyordu…
Ve ikisi de birbirlerine bahçeden çiçek taşıyordu filmlerdeki gibi…
Kısa zamanda…
“Küçükler’in Büyük Aşkı”nı…
Dikili’de duymayan kalmamıştı…
Kem gözle bakan hiç çıkmadı…
Hatta…
Bu “Genç Sevda Masalı” bi’hoşlarına gitmişti herkeslerin…
Sormayın gitsin…
***
Delikanlı, çok sevimliydi…
Sevgilisinin adının “bir tür yaban gülü” anlamına geldiğini biliyordu…
Elini tuttuğu ilk günden bugüne…
Neredeyse 40 yıldır…
O’na hep…
Ya “Yaban gülüm…” diye seslendi…
Ya da “Kır çiçeğim” diye…
Uzakta aramayın; “hakiki aşk” işte bu…
***
Biri 14 yaşının ortalarında, diğeri 15’inden gün almıştı…
Film gibi o Sevda Masalı’na yol verdiklerinde…
Ticaret yapacağız dediler; üniversiteden vazgeçtiler…
Adil askerden geldi; Nesrin’ine kavuştu…
Gözleri ömre bedel kız ise...
Yakışıklısını ne de çok özlemişti…
Aslında…
Birbirlerinin “samimiyeti”ne yıllarca hep inandılar…
Kimseleri araya koymadılar…
Söyleyecekleri neler varsa birbirlerine…
Gözlerinin içine bakarak anlattılar her’bişeyi…
Nesrin Hanım’ın…
Kuvvetlice Adil Başkan’ın kuvvetlice ayağına bastığı…
Düğün-derneğin üstünden 30 yıl geçti…
O yakışıklı Adil, bugün Dikili’nin Belediye Başkanı…
Gözleri ömre bedel Nesrin Hanım da…
Hem evin Reisi…
Hem de Adil Başkan’ın kalbinin Reisi…
O sevda masalının…
Yaşı küçük kahramanları ise…
Aile şirketi Yapı Market Şirketler Grubu’nun başındaki…
Oğulları Ümit ile…
Ekonomi Üniversitesi Siyaset Bilimi ve…
Uluslararası İlişkiler Bölümü 3. Sınıf öğrencisi kızları İldem…
***
Minik bir sır…
Aslında…
Nesrin Hanım, eşinin belediye başkanı olmasını…
Hiç istememiş…
“Sen titiz adamsın… Ayrıntı ararsın, bulamazsın; üzülürsün… Kendini boşuna yorarsın” demiş ama kararından vazgeçirtememiş…
***
Bitiriyoruz…
Ortaokul sıralarında başlayan ama…
Asla eskimeyen aşkın kahramanları, Dikili’nin Başkanı Adil Kırgöz ile…
Ortaokul’dan sevdalısı Nesrin Hanım…
Şimdi…
Dikili’nin “Türkiye’nin Gözbebeği” olması için çırpınıyorlar…
Bir maruzatınız varsa…
Belediye’ye gitmeye gerek yok vallahi…
Akşamüstü…
Hala…
Güzel Dikili’yi el ele, bi’boydan bi’boya dolaşan Kırgöz Çifti’ni…
Vatandaşla dertleşirken…
Hatta, ayak üstü şikayet dinlerken…
Ya da…
Çiçek toplar gibi “teşekkür” koleksiyonu yaparken…
Görmeniz mümkün…
Nokta…
Sonsöz: “Sevmek, sevdiğin kişiyle birlikte olmak değildir unutma! Çünkü aşk; O’nunla yaşamak değil, O’nu yaşamaktır aslında… / Nazım Hikmet…”
Sayfa başına git