Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen Hayat'ın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz, ruhlarını değil.
Çünkü ruhlar yarındadır,
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez, dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız, çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu, sonsuzluk yolundaki hedefi görür
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin
Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.
Halil Cibran
Bu günlerde Alice Miller adlı yazarın “Beden Asla Yalan Söylemez” adlı kitabını okuyorum. Bir psikiyatrist olan Alice Miller bu kitapta duygularımız ile bedenlerimizin çocukluktan bu yana kaydettikleri ve içselleştirdiği baskılara uymak için hissetmek istediklerimiz arasındaki bilinçaltı çatışmayı ele alıyor. Miller “Üzerini örttüğümüz her şeyin altında kalırız” derken, çocuklukta, büyürken, anne babaların çocukları üzerinde yaptığı yanlışların, sevgisizliklerin, bencilliklerin, baskıların ilerleyen yıllarda hastalık olarak beden üzerinde ortaya çıktığını vurguluyor.
Anne babalar çocuklarına ne yaparsa yapsın, çocukları onlara sevgi ve minnet duymak zorunluluğunu hissettiği için gerçek duyguların bilinçaltında baskılandığı ve hastalıkların oluştuğunu belirtiyor. Birçok anne babanın çocuklarına gerçek sevgi vermediğini, onları bebek ve ufak çocukken kucağa almadıklarını, öpüp koklamadıklarını, onlarla zaman geçirmediklerini ama kendi hayatlarını yaşayıp gezip tozduklarını, sonra da çocuklarına baskı yaptıklarını ve kayıtsız şartsız sevgi istediklerini örneklerle vurguluyor. Oysa diyor ki; “Çocukları küçükken onlara sevgi veren anne baba yaşlılıklarında onlar tarafından zaten sevilir, baskı yapmaya gerek kalmaz”.
Kitabı okurken aklıma Halil Cibran’ın bu güzel şiiri geldi. Anne babaların yeni yılda çocuklarıyla ilgili tutumlarına hoş bir mesaj buldum burada…
Yeni yılda tüm ülkeme ve dünyaya barış, huzur, mutluluk dilerken biraz da Halil Cibran’ı tanıtayım sizlere… Cibran, 1883 yılında Lübnan'da doğmuş. Eserleri ve düşünceleri dünya üzerinde geniş yankı uyandıran şairin şiirleri yirmiden fazla dile çevrilmiş. Cibran aynı zamanda başarılı bir ressam. Resimlerinin bazıları günümüzde dünyanın birçok şehrinde sergilenmekte. Yaşamının yaklaşık son yirmi yılını ABD’de geçiren yazar, ölümüne kadar kaldığı bu ülkede eserlerini İngilizce yazmış.
Halil Cibran'ın en ünlü eserlerinden biri olan ve ilk kez 1923 yılında basılan Nebi adlı eseri, toplam 26 adet şiirden oluşan bir karma şiir denemeleri kitabı. El Mustafa adındaki bir kahinin 12 sene kaldığı Orphalese şehrinden ayrılıp evine gitmek üzereyken bir grup halk tarafından durdurulması ve ana kahraman ile halk arasında insanlık ve hayatın genel durumu hakkında geçen konuşmalar kitabın kendisini oluşturmakta. Cibran'ın bu kitapta El Mustafa isimli şahsa verdiği bu isimle peygamber Muhammed'i işaret ettiğini iddia edenler de var.
Fakat kitaptaki metinler çoğunlukla Matta'ya göre İncil'in 5. bölümünde yer alan İsa'nın Dağdaki Vaaz'ıyla içerik ve üslup açısından benzerlik ve paralellik göstermekte. Yazarın İnsanoğlu İsa adlı kitabındaki çalışmalar da dikkate alınırsa El Mustafa'nın Meryemoğlu İsa Mesih olabileceği iddiaları daha da güç kazanmakta. Ermişin Bahçesi Halil Cibran'ın Ermiş kitabının devamı niteliğinde.
Yeni yılın ülkemize, dünyamıza barış, huzur ve mutluluk getirmesi dileklerimle, mutlu yıllar…
Sayfa başına git