Atamız’dan bir cümle… Temmuz’da Makedonya’daydım. Manastır’a (bizim dilde Manastır, Makedonya’lılar Bitola diyor) uğrayıp Ata’mızın gittiği, şimdi müze olan Askeri Lise’yi ziyaret ettim. Bunu yıllardır yapmak istiyordum, şimdi kısmet oldu. Ata’mızla, onun sevgisiyle büyüdük biz. Son on yılda onun adımlarını adım adım izlemek, onu daha da, daha da iyi anlamak, çocukluğuyla, gençliğiyle, eğitimiyle çok yakından tanımak, gittikçe artan bir istek oldu çoğumuzun içinde…
Defalarca Selaniğe gittim, öğrencilerimi götürdüm, onun doğup büyüdüğü pembe boyalı evi koklayarak, dokunarak hissetmeye çalıştım. Manastır içimde ukdeydi. Son yıllarda Selanik’teki evin içi boşaldı, İzmir’deki Atatürk Müzesi yıllardır bitmeyen bir “restorasyon”da! Tersine Makedonya’daki müze sanki Ata’mız kokuyor. Makedonya’lılar ve oralı Türkler ellerinden geleni yapmışlar müze için. Ata’mıza ait belki çok şey yok orada, ama aslında Ata’mıza ait çok şey var orada…
Televizyon ekranında dönen, onu, savaşlarını, zaferlerini, devrimlerini anlatan belgesel film, duvarları süsleyen, okumakla bitmeyen Ata’mızla ve tabii ki Kurtuluş Savaşı’mızla ilgili tonla bilgi, fondaki hoş müzik… önce boğazıma bir şey düğümlendi… yutkundum, yutkundum… sonra tutmayı beceremediğim gözyaşlarım sel gibi aktı, aktı, aktı, durmadı… Duvarları elledim, bir daha elledim, bir daha elledim, sanki parmak izlerini bulacağım… bir baktım, merdiven korkuluklarını okşuyorum, aklımdan geçen düşünce “Atam kaç kere dokundu bu korkuluklara, üstünden kaydı mı acaba, yeni yetme bir delikanlı iken… bu binada nefesi var…”
Vatanı korumayı o sıralarda otururken, ders alırken öğrendi, orada öğrendiği bilgilerle Çanakkale’de destan yazdı, bizi 30 Ağustos zaferine, destanına getirdi. Bugün 30 Ağustos 2014, çok kişi yazıyor, söylüyor, o nedenle bugünün Türkiye’sinde olanları burada tekrarlamaya gerek var mı? Zaten olanları bilmeyen yok, bilmez gibi duran var, anlamak istemeyen var, Ata’mızı öldürmeye, unutturmaya çalışan bir cihan var...
Ama Atamız var. Ölmedi, ölmeyecek, kolay değil onu öldürmek… Milyonların kalbinde var, çarpan yüreğinde var, damarlarında akan kanında var, canında var… Onu öldürmek kolay değil… Ne Mustafa gibi filmlerle, ne bir takım insanları parayla satın alarak… Bu ülke onun ve dedelerimizin, büyükannelerimizin nefesiyle, kanıyla Simurg efsanesindeki zümrüdü anka kuşu gibi küllerinden dirildi, bir cihana karşı durdu, kapitülasyonları kaldırdı, devrimlerini yaptı… Bir daha küllerinden doğar, yine taa Özal zamanından başlayan, geri getirilmiş kapitülasyonları kaldırır, yine devrimlerini yapar, kötülüğe teslim olmaz…
Hep aklımızda, zihnimize kazınmış, nasıl unuttururlar? “Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki asil kandır”…
O kan milyonların damarlarında bugün de akıyor... Başta Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere, ülkemizi bize armağan eden tüm şehitlerimizin ruhları şad olsun. Zafer bayramımız kutlu olsun…
Sayfa başına git