Çankaya’dan Cumhuriyet Meydanı’na, oradan da Gündoğdu’ya akacak kalabalığın yanından yürüyorum sakin adımlarla. Farklı kortejlere, renkli insan geçidine bakarken, zaman tünelinden geçiyorum bir yandan da. Gözlerime hücum eden yaşları zapt etmeye uğraşırken, o yaşların niye kabardığını anlamaya çalışıyorum; zira, aklıma ilk gelen ‘kızım yaşlandın işte, bayramlarda elini öptüğün baban niye ağlıyorsa, sen de ondan dudaklarını ısırıp gözlerini kırpıştırıyorsun, hepsi bu’ cümlesi, karşılamıyor nedenini.
Payı da yok değil ama… Yine de daha derin bir açıklama bekliyorsun kendinden. Bu basit açıklamaya gönlün elvermiyor. Zira…
18-19 yaşlarında katılmışsın ilk 1 Mayıs yürüyüşüne.
Günler öncesinden ailene çaktırmadan hazırlıklarına dahil olmuşsun, kim nerede nasıl yürüyecek, hangi sloganlar atılacak bilgilendirmelerini almış, adını ilk kez duyduğun yürüyüş komitesini nefes almadan dinlemişsin. Muhtemelen o gün kırmışsın okulu (o zaman tatil ilan edilmemişti 1 Mayıs’lar) yüreğin gümbür gümbür, karışmışsın senin gibi ülkeyi kurtarmayı ideal bellemişlerin arasına. Hançerini yırtarak ‘faşizme ölüm, halka hürriyet’ diye bağırmışsın. Ülken için, dünya için iyi bir şey yaptığına inanarak, ‘baya da kalabalıkmışız’a sevinerek gururla yürümüşsün.
İşte şimdi yanıbaşından akan kalabalık hala ‘faşizme ölüm halka hürriyet’ diye bağırıyor.
Devrimci Yol’cuların yıldızlı yumruklu pankartları da orada, yerinde. Kırmızı fularlar hala çok yakışıyor boyunlarına.
Enternasyonal çalıyor kimi kortejlerde, ‘devrimin şanlı yolunda’ yürüyor işçiler, liseliler, 68’liler, 78’liler…
Deniz’lere, Hüseyin’lere, Yusuf’lara, İbrahim’lere hiç durmadan yeni genç ölümlere eklenmiş farklı olarak. ‘Ölüm yoklaması’nda kalabalıklar; ‘Berkin, Mehmet, Ali İsmail, Ethem, Abdullah, Ahmet’ diye bir yıl içinde toprağa verdiğimiz fidanların adını da ‘burada’ diye haykırıyor.
Annelerinin, babalarının ellerinden tutup bayrama gelmiş çocukların çaldığı düdükler karışıyor o seslere.
Torununun elinden tutmuş kaldırımda yürüyen yaşlıca bir kadına ‘bunlar niye yürüyorlar anneanne’ diye soruyor çocuk.
Babalarının ellerinden tuttuğu çocuklar da ‘onlar niye bizimle birlikte yürümüyor, düdük öttürmüyor’ diye soruyorlar mı acaba, bilemiyorum.
Kortej Birinci Kordon’a doğru dönüyor.
Defalarca solun parçalanmasını, yılmasını, bıkmasını, toplanmaya çalışırken bir daha bir daha bölünmesini izlemiş, umudunun kırıntılarını bulabileceğin bir parti arayıp, geçtik devrimden hiç değilse oyunu iç huzuruna yakın kullanacağın yer bile bulamamış biri olarak… Gözlerin nemlenir elbet diyor iç sesim kendime.
Çocuklar, gençler, en çok da yoksul çocuklar, yoksul gençler ölmeye devam ediyorlar ve sen hala o kanlı 1 Mayıs’tan beri Taksim’e çıkma, bayramlarını orada ‘bahşedilmeden’ kutlama hakkını bile elde edemedin. Onca acılara, onca ölümlere, gözaltlarında, cezaevlerinde gençliklerini işkencede kaybetmiş, kopuk tesbih taneleri gibi oradan oraya savrulmuş kuşağına, ondan önceki kuşaklarına bakıp da görebildiğin anca bir arpa boyu yol… Muktedirin kalesinde üfürükten bir gedik… Ağlarsın elbet. Ağla.
Her şeyi rüşvet, nefret, şiddet üçlemesine sığdırmaya gayret eden akıllara yenik düşmüşsün çok kere. Küçük rötuşlar ya da makyajla düzeltilemeyecek, kapatılmayacak kadar beter çirkinliklerinin her defasında yeni kılığa bürünerek karşına çıktığını görmüşsün. Makul bir demokrasiye bile hasretsin şimdi. Hem gençliğinin seni terk ettiğini görüyorsun o kalabalıklara bakarken, hem de hayallerinin. Kendin için düşlediğin dünyayı kuramadığın gibi, çocuklarına daha kötü bir yer bırakmanın kederi ve utancını da biteviye üzerinde sürüklüyorsun. Kederle gülümsersin yürüyenlere, aynı sloganlara, aynı pankartlara elbet. Gülümse…
Sayfa başına git