Annemli babamlı o erken sabahlar
Tüm yaşamımın belki en güzel şeyiydi
Yatak örtülerinde sabah güneşi
Ve sanki kardeşimiz olan eşyalar
Sakince açılıp kapanan bir kapı
Bir masa, ağır başlı duruşuyla
Yarı aydınlıkta, koridorda
Aynadan, konsoldan yansıyan ışıltı
Şimdi bu erken sabah saatinde
Acıtıyor kalbimi özlemle
O sabah vaktin görüntüleri
Babamın güzel, ağır başlı yüzü
Annemin azıcık hüzünlü
Ve hep azıcık telaşlı gölgesi
“O Erken Sabahlar”; Büyükada, Temmuz 2006 – Ataol Behramoğlu
365 gün sonra bugün 'O' gün ve ben yasemin kokulu sokakta seni hala çok özlüyorum. ‘Sensiz’ 365 gün ve gece. Her geçen gün anılarla çoğalırken, yokluğunda eksilmek...Yılların ay, ayların hafta, haftaların gün olarak yaşandığı zamanımızda; yüzlerce yıl gibi geçen 365 gün... Acı zamanla azalır diyenlere inat eksildikçe çoğalmak... Çoğaldıkça aramak...Aradıkça hala cevapsız sorularla yaşamak...
365 gün sonra bugün; yasemin kokulu sokakta; bir yanda günden güne artan yasemin kokuları diğer yanda yemek kokusuz mutfakta, kahkahasız odalarda, onca ışığa rağmen aydınlanmayan kocaman evde; günden güne artan bir özlemle baş başa kalmak...
Bu gün yasemin kokulu sokakta ben seni daha çok özlüyoırum…
Gittiğin anda kalmak... İlk gün neyse, 74. gün neyse, 100. gün neyse 365. gün ‘O’. 365 gün ve gece...İlk an neyse şu an ‘O’ an.... Herşey ve herşey sadece ‘O’ ...365 gün sonra bugün hala ‘O Gün’....
Gittiğinin 74. günü yazmıştım... Yasemin kokulu sokakta ben seni özlüyorum....365. gün aynı şeyi yazıyorum...Hala aynı şeyleri yapıyorum...Hala aynı şeyleri soruyorum...Ve hala cevap yok... ...
...
Yasemin kokuları içinde babamın sana aldığı “sevgililer günü çiçeği”ni, yaşatmaya uğraşıyorum…Kuru dallarını kestim, toprağını havalandırdım ve su verdim…Yaşar mı acaba? Yoksa gider mi senin gibi…
Yasemin kokulu sokakta; senden sonra eve gelen fesleğeni yaşatmaya çalışıyorum…. Su dolu bir kabın içine koydum… Çiçek açtı, senin bana yaşattığın bir çok ilkten sonra; hayatımda ilk defa fesleğenin çiçek açtığını gördüm… Yasemin kokulu sokakta senden sonra fesleğeni balkonda yaşatmaya çalışıyorum. Yaşar mı? Yoksa gider mi senin gibi…
Yasemine, nergise, baygın kokulu çiçeklere alerjin vardı… Yasemin kokulu sokakta yaşardık ve her yer kokardı… Gülerdin…O sıcacık gülüş hiç eksilmedi ki yüzünden…Şimdi bahçeye de yasemin mi diksek diyoruz… O bile sen sen kokuyor…. Bahçeye diksek yaşar mı bilmem…Yoksa gider mi senin gibi….
Biraz hava almak için balkona çıkardık… Konuşurduk…. Onu bunu…. Hiç konuşmadık seni…. Hiç konuşmadık sokaktaki yasemin kokusunu…. Konuşsak kalır mıydın? Yoksa gider miydin?
Hiç kendimizden konuşmadığımız yasemin kokulu sokaktaki evimizde giymediğin kıyafetlerini, kullanmadığın eşyalarını saklamaya çalışıyorum… Kullanabilsen kalır mıydın? Yoksa gider miydin yine zamansız?
Sabahaın ilk ışıkları… gecenin son saati… evin her yerinde yasemin kokusu…. Sen kokusu… Çiçeklerde, ağaçlarda “sen” kahkahası…. Çiçeklerden konuşsak kalır mıydın? Yoksa gider miydin yine?
Senden sonra “tek” resmini aradık bulamadık… Hep biz, onlar… Her resimde gülümseyen sen ve senden başka herkes… Sonrası yok… Tek sen hiç ama hiç yok… Yasemin kokulu sokakta “sen”, sadece “sen” olsan kalır mıydın? Yoksa gider miydin yine?
Yasemin kokulu sokakta başlayıp kokusuz, renksiz bir odada kaybettiğimiz mücadelemizin 365. günü ben seni hala özlüyorum… Binlerce cevapsız soruyla, acabalar, nedenler ve niçinlerle seni özlüyorum… Yaseminleri kaldırsaydık, fesleğeni senden önce getirseydik, yaşatsaydık bütün çiçekleri… Gider miydin yine? ... Bu gün yasemin kokulu sokakta ben seni daha çok özlüyoırum…
Gittiğin anda kalmak... İlk gün neyse, 74. gün neyse, 100. gün neyse; 365. gün ‘O’. 365 gün ve gece...İlk an neyse şu an ‘O’ an.... Herşey ve herşey sadece ‘O’...365 gün sonra bugün; hala ‘O Gün’....’O An’...
Sayfa başına git