Malumunuz üzere geçen hafta Ankara’daydım,
Başbakanımızın davetine icabet etmiştim.
Davet Ankara Palas’ta yapıldı,
Meclis-i Mebusan’ın tam karşısında,
Cumhuriyet’in ilk yıllarında
Mebusan Kulübü olarak inşa edilen Ankara Palas’ta…
Davet bitmiş,
saat gecenin 1’i olmuştu,
dışarıda protokolün ayrılmasını bekliyoruz,
büyülü bir ortam,
hava buz gibi,
ama insanını üşütmeyen bir soğuk.
Cumhuriyetimizin ilk Türkiye Büyük Millet Meclisi tam karşımda duruyor,
dış mekan ışıklandırması çok güzel.
Benim ortamla bağlantım yine koptu,
başka bir boyuta geçtim.
Cumhuriyetin ilk yıllarını düşünüyor,
caddenin nasıl olduğunu hayal ediyorum.
Meclisini önünde duran siyah Lincoln ve Cadillac makam araçlarından,
fraglı, takım elbisesi, fötr şapkalı mebuslar iniyor,
kadınlar ise zarif tayyörlerini küçük şapkalarla tamamlamışlar.
Bence 1920’ler araç sayısı azdı,
illaki faytonlar da kullanılmış olmalıydı,
bu sefer de kulaklarımda nal sesleri yankılanmaya başlıyor.
Latife Hanım da Atatürk’ün ona hediye ettiği Sakarya adlı atıyla bu yoldan geçmiş miydi acaba?
Bu ruh hali içinde
bir de Ankara Palasa tekrar bakayım diyorum.
Gördüğüm ilk şey çalıların üzerindeki bembeyaz karlar,
bulunduğum ortamı bir kez daha unutup
hop ben yine başka bir boyuta geçiyorum,
bu sefer de karlara dalıyorum,
çalıların üzerindeki karları toplayıp kendi kendime oynarken
arkamdaki seslerle kendime geliyorum,
bir üst düzey bürokrat bana gülüyor.
Her zamanki pişkinliğimle;
“ne yapacaksınız işte, kar görmüş masum İzmirli” deyip,
gülerek bir sigara yakıyorum ve toplantının sonuçlarını konuşmaya başlıyoruz.
Kar,
biz İzmirliler için büyü gibidir,
hele kar kristallerini düşünecek olursak
doğanın mucizesi dedikleri bu olsa gerek.
Kar kristalleri için;
“birbirine benzer iki tane yok” derler ama
1988 yılında ABD’nin Wisconsin eyaletinde
birbirinin aynı iki kar kristali tespit edilmiştir…
Saçmalamaya başladığımı düşünüyorsunuz değil mi,
ülke genelinde herkes saçmalamışken
bırakın da benim saçmalama konum kar kristalleri olsun…
İki gün önce haber sitelerinde
“kar can aldı”
“kartopu can aldı” başlıklarını gördüğümde,
bir insanın attığı kartopu için öldürülmüş olabileceği
aklımın ucana bile gelmedi.
Ama öldürülmüştü işte,
hem de cama isabet eden bir kartopu yüzünden…
İçindeki çocuğu öldürmemiş olan Nuh Köklü,
arkadaşlarıyla çocuklara özgü bir mutluluk yaşadığını bir anda,
kalbinden bıçaklanarak öldürülmüştü…
Ürkütücü hem de çok ürkütücü.
“Bize neler oluyor” diye düşünmeden edemiyorum,
nefret,
vahşet,
şiddet,
toplumun her kesiminde
gittikçe artıyor
ya da bizler yeni yeni arttığının farkına varıyoruz.
En masum eylem,
çocukça bir kartopu oyunu bile
insanların içindeki canavarı harekete geçirebiliyor.
Sevgisiz insanlar topluluğu olduk,
içimizdeki çocuğu öldürüp,
canavarı yaşattık.
Bu durumdan hepimizin sorumluyuz,
bizden olmayanı,
bize benzemeyeni,
farklı olanı,
yargıladığımız, dışladığımız müddetçe
bu nahoş haberleri daha çok okuyacağız…
Nuh Köklü’nün son sözleri,
“Ne olur bu bir rüya olsun” olmuş.
Mekanın cennet olsun güzel insan,
seni tanımıyordum,
bu menfur cinayete kurban gitmemiş olsaydın,
muhtemelen adını bile duymayacaktım.
Ama sen özelsin,
içindeki çocuğu yaşattığın için de
şimdi cennette olduğundan eminim.
Çocuk yüreğinle,
bu korkunç kabustan kurtulmamız için
cennetinde bize dua et.
Tanrı çocukların dualarını hep duyarmış…
Sayfa başına git