Bir örgütlenme, bir eylem, bir kavram; üçü bir araya geldiğinde ortaya çıkabilecek görevdeşlik üzerine ne zamandır yazmak istiyordum.
O gün, bu gün imiş… Ama neye, niyet neye kısmet!
Kent Konseyleri, yatay toplumun yatay örgütlenmesinde etkili olan yapısıyla, sivil toplumun en önemli gönüllü kuruluşlarındandır.
Mahalle meclisleri, Kadın meclisi, Gençlik meclisi, Engelli meclisi ve benzeri meclisleriyle, katılımcı demokrasiyi hayata aktarmanın etkili bir yoludur. Böyle baktığım için bir süre Konak Kent Konseyinde görev yapmışlığım da var.
Gezi eylemleri ve katılımcılık ilkesi bağlamında Kent Konseylerini yazmayı amaçladığımdan, başlığı da ona göre yazmıştım.
Ne var ki Konak Kent Konseyi Genel Kurulunu izlemeye gidince yazının akışı yön değiştirdi.
Genel Kurul kalabalıktı. Ancak bu kalabalık, kulis yapmaya gelen Konak İlçe Başkanlığına aday dört kişinin ve çevresinin orada bulunmasından kaynaklanıyordu. Yürütme kuruluna girmek isteyen on beş, yirmi kişi dışında, kalabalık, Kent Konseyi ile pek ilgili değildi. Listeye girmek isteyenler de listenin önceden hazırlandığını fark edince, seçim tam bir komediye döndü. Delege zannedip elime sıkıştırdıkları altı kişilik liste, olduğu gibi seçildi. Sonra da muhtemelen demokrasi nutukları atılarak seçim zaferi kutlanmıştır. Seçim sonuçlarını beklemeden oradan ayrıldığım için sonrasını bilmiyorum.
Demokrasi, insan hakları, devrim gibi insanlığın ağır bedeller ödeyerek elde ettiği kazanımlar üzerinden yapılan içi boş gevezeliklere hiçbir zaman saygı duymadım, hoşgörü de göstermedim. Aksine, yüce addedilen bu kavramlar üzerinden insanların aldatılmasına her zaman karşı çıktım. Yine karşı çıkıyorum.
Yüce idealler üzerine nutuklar atacaksın, sonra da kapalı kapıların ardında hazırlanmış listeleri oylatacaksın…
Birbirimize yalan söyleyerek ve bu yalanlara alkış tutarak, nereye kadar?
Genel Kurul başlarken, bir yıl boyunca yapılan etkinlikleri tanıtan bir sunum yapıldı; ‘Sözüm ona etkinlikleri’ izlemek kanımca zaman israfıydı. Müsamere kıvamında kutlamalar, gezi kıvamında ziyaretler, anmalar falan…
Ama bu etkinliklerden biri var ki, anons ediliş biçimi çok canımı sıktı. Güya Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan’ın mezarlarını ziyarete gitmişler. Oysa meselenin aslı hiç öyle değil. Anlatayım:
Bir otobüs dolusu kadın, Kent Konseyi Kadın Meclisi adı altında Ankara’ya Kemal Kılıçdaroğlu’nu ziyarete gönderildi. Ziyaretin amacı, uygun bir dille, Aziz Kocaoğlu’nun yerin Hakan Tartan’ı istiyoruz demekti. Bunu söylerken de “İzmir köye döndü” dediler. İzmir’de 30 ilçede iktidar olan CHP’nin başındaki insana bunu söylediler… Sonra da, ertesi gün, dönüş sırasında, üç fidanın ölüm yıldönümüne denk geldiği için, kadınların büyük çoğunluğunun karşı çıkmasına rağmen mezarları ziyaret edildi.
İzmir’de Hakan Tartan’ın bu ziyarete gösterdiği tepkiye hiç girmiyorum.
Damlacık’ta yaşananları bir süredir basından izliyoruz. Konak Belediyesi, Damlacık’ta yaşayanların mağduriyetinin önüne geçmek için büyük çaba sarf ediyor. Damlacık, kentsel dönüşümün acımasız örneklerinden birine sahne oluyor; Ama Damlacık’ta Kent Konseyi’nin varlığına rastlayamadık.
Orada da olmayacaksa, Kent Konseyi nerede olacak? Belli ki öyle bir bilinçleri yok. Muhtemelen o aralar delege listelerini ayarlamakla meşguldüler.
Konak Kent Konseyi, yıllardır, kuruluş amaçları dışında çalışmak ve çalıştırılmakla maluldür; Başkanların arka bahçesi olmuştur. Yanı sıra, İlçe örgütlerinde kendine yer bulamayanların kullandığı siyasi platformdur.
Bu seçimlere Sema Pekdaş karışmadı. Sanırım olan biteni izlemek istiyor. Zamanı gelince, bu kötü gidişi tersine çevirecek koşulları oluşturacağını düşünüyorum. Farklı bir Başkan olacağına dair çok fazla işaret var. Umutluyum.
Sayfa başına git