Birileri,
büyük adamlar
kendileri gibi büyük bir masanın başına oturup,
büyük büyük kararlar aldılar.
Kararları o kadar büyüktü ki
kendileri bile korktular.
“Biraz olsun küçültmek lazım”, dediler.
Kararlarını küçültemediler
adını küçülttüler,
“küçük oğlan” pek bir uygundu
o büyük kararları sevimlileştirebilmek için.
Tıpkı küçük bir oğlan gibi
cesur
ateşli
yaramaz
olarak algılanmalıydı
büyük adamların kararları.
Küçük bir oğlana kim kızabilirdi ki
kızsa bile çabuk geçerdi öfkesi,
ne de olsa
adı üstüne
küçük oğlan
küçüktü
küçücüktü.
Bundan tam 70 yıl önce
6 Ağustos 1945’de
sabah 8.16’da
Enola Gay adlı
Amerikan B-29 tipi uçaktan
dünyanın ilk atom bombası
“Little Boy”,
Türkçe meali
“Küçük Oğlan”,
Japonya’nın Hiroşima kentine atıldı.
80.000 ölü
35.000 yaralı.
Bombanın etkileriyle
yılsonuna kadar
60.000 ölü
daha eklendi bu istatistikî rakamlara.
Bundan tam 70 yıl önce
tam da bugün
insan olmaktan çıkıp,
büyük adamların
istatistikî verileri olduk.
Sonra bu topraklardan
benim memleketimden
bir adam,
“Küçük Oğlan”ın yaktığı
“Kız Çocuğu”nu yazdı;
kapı kapı dolaşıp
kapıları birer birer çalan
ölü çocuğu…
Büyük adamların yarattığı küçük oğlanların
kız çocuklarını yakmadığı,
istatistikî veri değil de
eşit bireyler olduğumuz bir dünya için
inadına BARIŞ…
KIZ ÇOCUĞU
Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.
Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.
Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.
Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.
Nazım Hikmet… (1956)
Sayfa başına git