Sokakta giderken, kendi kendime
gülümsediğimin farkına vardığım anlarda;
insanların beni deli zannedeceğini düşünüp
gülümsüyorum...
Orhan Veli Kanık
İzmir’e bahar geldi… Nisan ayının ilk haftası ve İzmir gerçekten çok güzel. Bir iki gün yağmur yağdı sonra güneş açtı… Havada bahar kokusu var… İnsanın içinden sürekli gülümsemek geliyor. Gülümsemek ve gülümsemek… Dışarıda güzel olan sadece hava… Herkes sıkıntılı, herkesin sorunu var, insanların sıkıntıları ülkeye yansımış, ülkenin sıkıntıları insanlara, doğrular yanlışlar birbirine karışmış, herkes genelde asık yüzlü, saldırgan, orada burada eylemler, problemler, çözümsüz çözüm arayışları…
Mutlu ya da mutsuz, sorunlu ya da sorunsuz insanlar her ne olursa olsun hayatı yaşıyor…
Gökyüzüne bakıyorum... Hayatı, yaşamayı seven insanlara bakıyorum… Hayatı seven insanlar, kendini seven insanlar, yaptıkları işi seven insanlar… Her türlü problemi hemen çözen insanlar… Hayatı sevmeyen insanlar, işini sevmeyen insanlar, sürekli asık suratla dolaşan insanlar, ufacık problemleri büyüten ya da problem çıkaran insanlar… En önemlisi sadece “problem” olan insanlar… Hepsi birbiri ile ne kadar iç içe…
Gülümsüyorum ve düşünüyorum... Gazete başlıklarına, TV’de haberlere, sokakta konuşulanlara bakıyorum ve düşünüyorum. Kirli sokaklar, gittikçe artan trafik, değişen ahlak anlayışı, değişen yaşam tarzı, iş ve hizmet kalitesinde düşüklük, sevdiği için değil, mecbur olduğu için çalışan insanlar, sadece “ben” olan insanlar, kimlik arayışında olan insanlar, kendini arayan insanlar, yaşadığı anın farkında olmayan insanlar... Sadece konuşanlar, kutuplaşmalar, birbirini suçlamalar, üretmeye değil tüketmeye odaklanmalar...
Kolayı zor gösterenler, basiti zorlaştıranlar, az iş yapıp çok iş yapmış gibi davrananlar, paylaşmayanlar, sadece “ben” için geneli zora sokanlar…
Gülümsüyorum ve düşünüyorum... Değişen koşullar, hızlı ve acımasız rekabet ortamı. Bu karmaşa içinde hem aynı tarafta olmak hem de karşı olmak, ya da olmamak ama olmaya mecbur bırakılmak... Bu kadar karmaşa içerisinde her şeyi dengede tutmak. Ne kadar mümkün acaba?
Oldukça mümkün… Tek bir şey ile mümkün “iletişim”…Evet tek bir şey ile mümkün “iletişim”…
İletişim “ben” değildir…
İletişim “sen” değildir…
İletişim “taraf” değildir…
İletişim “öteki” değildir…
İletişim “asık surat” değildir…
İletişim “problem çıkarmak” değildir…
İletişim “saldırgan olmak” değildir…
İletişim “negatif” değildir…
Bana, sana, ona, ötekine, probleme, işe, trafiğe, saldırganlığa, kavgaya, asık surata, “mış”lara ya da “muş”lara rağmen “iletişim”…
Ufacık iletişim notu… Gülümsemek, düşünmek, doğru bildiğini, doğru kanallarla ortaya koymak… Sadece konuşmak değil… Konuşmanın ötesinde “Yapmak”, “Hayata geçirmek”
Her şeyin içinde ve bir o kadar dışında olan insanlar...
Ben, gülümsüyorum, düşünüyorum ve…
Ya Siz?
Sayfa başına git