Yozgat vilayetimizin dünyaca ünlü türküsüdür, herkes de bilir hani… Rivayet odur ki, Anavatandan getirdiğimiz bu türkü 1071 Malazgirt Zaferimizden sonra evvela Anadolu’ya oradan da akıncılarımız marifetiyle Avrupa ortalarına kadar yayılmış…
Müverrihlerin, vakanüvislerin ve dahi ravilerin yazdıklarına göre akıncılarımız hücum marşıyla kafir üstüne kılıç çalıp kal’aları zapt ettikten, başlılara baş eğdirip dizlilere diz çöktürdükten ve dahi Devlet-i Ali’ye nice ülkeler fethettikten kelli, az biraz yorulup, bir demlik çayınan hep bir ağızdan sıla hasretiyle bu türküyü söylerler imiş…
Hıristiyan ahali de evvel emirde kelime-i şahadet getirir, saniyen kiliselerini camiye çevirir, salisen de akıncılarımızdan işittiği türkümüzü söylemeye başlarmış… İşte Türk olmak ve Mösülman olmak böyle başlarmış cavır memleketlerinde…
Hey gidi günler hey!
Zaman değişiyor, olaylar değişiyor; mekânlar değişiyor ama bizim Yozgad’ın türküsü hiç değişmiyor. Yine aynı yürek yangınınla söyleniyor şimdi, o söylendikçe bir hüzündür ve bir burukluktur sürüp gidiyor.
Ne yapacağız, nasıl yapacağız bilmiyorum ama durum gerçekten vahim. Milletçe bir araya gelerek çözmemiz gereken bir sorun bu. “Aksi takdirde, yine hakikat usulü dairesinde ifade olunacaktır. Fakat ihtimal bazı kafalar kesilecektir."* Allah muhafaza!
Hem biz bir millet değil miyiz, “iyi günde, kötü günde, hastalıkta, sağlıkta…” yok yav bu evlilik akdinde geçiyordu. Neyse devam edelim; yaşadığımız bu zor günlerde bir araya gelmeyeceğiz de ne zaman geleceğiz? Biz birlikte ağlayıp birlikte gülen, zorluklara karşı birlikte mücadele veren; Sakarya’da, Dumlupınar’da ve Büyük Taarruz’da düşmanı denize döken bir millet değil miyiz? Afakımıza bir karabasan gibi çöken bu dershane sorununu da hep birlikte çözecek, dosta düşmana gücümüzü yine göstereceğiz elbette. Yeter ki, birliğimizi bozmayalım, sorunları çözme azim ve kararlılığını taşıyalım.
Bu nedir yahu! Ülkemizin en çok satan, en traj-ı komik gazetesi Zaman günlerdir aynı manşetle çıkıyor, vatandaşımızın, coğrafyamızın ve hatta hinterlandımızın önemli konularına bir türlü eğilemiyor. Sanki “dersini almış da ediyor ezber” bu olabilir mi? Ya yazarları, usta kalem erbapları?... Onlar da aynı şekilde, başka konu yokmuş gibi “Aman ben yarelendim aman / Bu dert beni iflah etmez del'eyler / Benim dert çekmeye dermanım mı var aman”… deyyu kahredip duruyor, dershane sorunundan başka bir şey yazamıyorlar…
Böyle gitmez! Meseleyi kökünden halletmemizin zamanı geldi. Bırakalım şimdi maziyi, birbirlerine destek verdikleri cicim aylarından bahsetmeyi. Gerek yok, yüzlerine vurmamak lazım, ayıplamamak ve kınamamak lazım. Düşene el vermeli, bir plase de biz çekmemeliyiz hani…
“Memleketi bu hale getirirken destek verdiniz, Türk adını, Türk Milletini yok sayarken sessiz kaldınız, bölücülüğü ve yıkım politikalarını uygulamaya koyarken sayfalarınızı ve köşelerinizi emrine verdiniz… Biz şimdi size ne diyelim?” demeyelim…
“Eeey benim şakirt kardeşim, eeey benim hocalarım, ablalarım, ağabeylerim şimdi sıra size geldi, AKP hükümeti camianın hayat damarlarını kesecek; cömaatin kolunu ve kanadını kıracak, biz size didiydik,” demeyelim…
“Başbakanımız bizzat kendinin kontrol ettiği sosyal yapılardan başka bir yapı istemiyor, sizi de parçalara ayırıp ortadan kaldıracak” demeyelim…
“Bizi unuttunuz, yılardır maklube ikram etmek için dahi davet etmediniz, şimdi mi aklınıza geldik” demeyelim.
Zira biz, size değil de dershanelerden umut bekleyen binlerce aileye, o kurumlardan ekmeğini çıkaran binlerce öğretmene ve gelecek hayallerini bu dershanelerin sıralarında kuran sayısız öğrenciye üzülüyoruz. Elbette elimizden geleni yapacağız, mağduriyetleri gidermek için çalışacağız ama siz de boş durmayın, hadi bakalım, hep bir ağızdan türküyü söyleyelim, baştan alıyoruz; son ki üç dört…
“Dersini almışta ediyor ezber
Dersini almışta ediyor ezber
Sürmeli gözlerin sürmeyi neyler aman
Aman ben yarelendim aman
Bu dert beni iflah etmez deleyler
Bu dert beni iflah etmez deleyler
Benim dert çekmeye dermanım mı var aman
Aman ben yarelendim aman”…
Sayfa başına git